United Sates of Greyhound

De reis van Boston naar Buffalo heeft geduurd van half negen 's avonds tot kwart na acht 's morgens. Veel slapen doe je niet op zo'n bus, aangezien er gemiddeld om de de twee uren gestopt wordt, waarna mensen afstappen en anderen weer opstappen.

Als je niet kan slapen, dan ga je uiteraard wat praten of - een andere leuke hobby - mensen-kijken. Wat me daarbij opviel is hoe zo'n Greyhoundbus een mooi beeld schetst van de Amerikaanse maatschappij: elke leeftijd, ethniciteit, ... Allerlei mensen met verschillende sociologische achtergrond zitten samen te wachten tot ze op hun bestemming aankomen. Ruw geschetst waren dit de mensen om ons heen: Achter ons zaten twee Amerikaanse tienermeisje (met bijhorend gegiechel), links achter ons zat een priester van een jaar of vijftig. Links naast ons zat een alternatieve Canadees met Jezusbaard (erg sympathieke mens trouwens) naast een ghetto-rapper met bloemenbos (hij nam de telefoon op met: "What's up my nigga?"). Voor ons zat een verslaafde (met tics en nood aan nicotine en suiker) naast een Turkse immigrant.

Dat kan tellen qua verscheidenheid denk ik zo.