The Gambler

Radio 1 stond op toen ik vorige week Marijke thuis afzette na een bioscoopbezoekje (The Constant Gardener: een aanrader en mijn favoriet voor de Oscars). Een luisteraar belde, hij wilde per se een verzoeknummer aanvragen. Hij had in California een zekere Kenny Rogers ontmoet, een countryzanger. Die , voor mij onbekende, countryzanger was een ontzettend aimabel man gebleken. De luisteraar en de zanger hadden wat pintjes gedronken en Belgische chocola gegeten.

Het was ongeveer één uur 's nachts, geen kat op de Aarschotsesteenweg, toen ik voor het eerst kennis maakte met Kenny Rogers en The Gambler. Sindsdien blijft het ronddwalen in mijn brein. Ik betrapte me er daarstraks op - tijdens het examen American History nota bene - dat ik het melodietje aan het neurieën/fluiten was.

On a warm summer's evenin' on a train bound for nowhere,

I met up with the gambler; we were both too tired to sleep.

So we took turns a starin' out the window at the darkness

'Til boredom overtook us, and he began to speak.

He said, "Son, I've made my life out of readin' people's faces,

And knowin' what their cards were by the way they held their eyes.

so if you don't mind my sayin', I can see you're out of aces.

For a taste of your whiskey I'll give you some advice.

"So I handed him my bottle and he drank down my last swallow.

Then he bummed a cigarette and asked me for a light.

And the night got deathly quiet, and his face lost all expression.

Said, "If you're gonna play the game, boy, ya gotta learn to play it right.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,

Know when to walk away and know when to run.

You never count your money when you're sittin' at the table.

There'll be time enough for countin' when the dealin's done.

now Ev'ry gambler knows that the secret to survivin'

Is knowin' what to throw away and knowing what to keep.

'Cause ev'ry hand's a winner and ev'ry hand's a loser,

And the best that you can hope for is to die in your sleep."

so when he'd finished speakin', he turned back towards the window,

Crushed out his cigarette and faded off to sleep.

And somewhere in the darkness the gambler, he broke even.

But in his final words I found an ace that I could keep.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,

Know when to walk away and know when to run.

You never count your money when you're sittin' at the table.

There'll be time enough for countin' when the dealin's done.

De reden dat ik het zo'n fantastisch nummer vind, moet ik niet ver zoeken. Dimi, Koen (twee vrienden) en ik waren aan de Amerikaanse West Coast twee zomers terug, en daar hebben we een typisch Route 66-dorpje aangedaan; cowboyhoeden, saloons met klapdeuren, squaredancing, pick-uptrucks,... In een Mexicaanse bar/restaurant trad een oudere, grijze zanger op. Hij bracht covers van legendes als Bob Dylan, Johnny Cash, The Beatles, Bruce Springsteen, Don McClean,... Van het ene fantastische lied kwam het andere, van het ene Corona-biertje het andere. Uiteindelijk zaten we - om 2 uur 's nachts - behoorlijk beschonken aan een tafeltje met zijn vijven: Dimi, ik, de zanger, een Mexicaan en een Noor. Een van de gezelligste avonden uit mijn leven. Ik was dit dorpje bijna vergeten, tot ik The Gambler hoorde.

Daarnaast koester ik een diepgewortelde en onverklaarbare obsessie voor Las Vegas. Tegelijk stad van dromen en van de stukgeslagen toekomst (Leaving Las Vegas staat ongetwijfeld in mijn top 5 van beste films ooit), van kitsch en criminaliteit, van rijkdom en armoede, van massa en individu. Aangezien het lied over een gokker gaat, lijkt het me een geweldig gevoel om in een cabrio over The Strip te rijden met het nummer op de achtergrond: ik zal het zeker nog proberen en er verslag over uitbrengen.

Hieronder een foto van The Stratosphere, het hoogste hotel/casino ter wereld, op The Strip. Een foto door mezelf getrokken toen we om een uur of half zes 's ochtends doortrokken naar het prachtige Yosemite National Park. Ik vind het zelf een fantastisch mooie foto en ligt klaar om opgehangen te worden in mijn kamer.