Nashville: een samenvatting
Nashville ligt op dit moment een zestal Zuiderse uren achter de rug van dit enthousiaste Belgische koppel. We zitten nu in memphis (die andere muziekstad in Tennessee), alwaar we weer heuse avonturen zullen beleven (zulke avonturen dat zelfs de Rode Ridder ietwat jaloers de andere kant zou opkijken!). Morgen zullen we namelijk Graceland bezoeken, het Mekka der Elvisfans. Ongelooflijk toevallig maar waar: woensdag is het de "verjaardag" van Elvis' dood in 1977, en wij zullen aanwezig zijn tijdens de festiviteiten om verslag uit te brengen: integraal en exclusief voor de bezoekers van onze blog. Prijs uzelve bij voorbaat gelukkig! Maar goed, dat is voor morgen.
Nu is het eerst hoogdringend tijd om de blog-honger van mijn bezoekers te stillen. Na dagen van windstilte is het - zo gaat toch altijd - tijd voor een journalistieke storm met syntactische wervelwinden en woordenschattelijke stortregens. Haast u onder uw denkbeeldige paraplu's: Kristof zit terug achter zijn (ik moet eigenlijk zeggen: een) klavier voor een snelle samenvatting van de gebeurtenissen in the capital of country-music (het zou de titel kunnen zijn van een Kuifje-album!). Dit is ongetwijfeld the longest - neen, niet the last - post ooit op deze blog verschenen.
Dag 1 in Nashville of: hoe kinderen perfect weergeven hoe fout het er in Amerika aan kan toegaan
We verbleven in Nashville bij pamela Volhofer, een ietwat intimiderend persoon maar de goedheid zelve, en haar moeder en - wat minder goed nieuws was - haar twee neefjes van 10 en 8 (maar bijna negen, hij liet geen moment voorbijgaan om ons daarop te wijzen!). Chandler en Chase lieten al snel blijken dat ze gewelf "de max" vonden. Ongeveer het eerste wat ze tegen me zeiden, vooraleer ik hen vriendelijk kon meedelen dat ze er best sympathiek uit zagen, was "de AK47 is het beste geweer ter wereld". Niet meteen een statement dat ik dacht ooit uit de mond van een jongetje van acht (bijna negen!) te horen. Van een Taliban-strijder, ja (niet dat ik er ken, nu ik er bij stilsta). Van een zwaar betatoeeerde ex-militair, ja. Van een tenger jongetje van acht (bijna negen!) met blond haar tot op zijn schouders, neen.
De leerkracht in mij probeerde zich snel te herstellen van de schok. Ik poogde hem - te vergeefs - te doen inzien dat het kennen van de kwaliteiten van een AK47 niet bepaald "normaal" is voor een jongetje van acht. Waarop hij repliceerde: "bijna negen! En trouwens, heb jij ooit al eens een koe in haar oog geschoten met een plastieken kogel?" Daar sta je dan. Gelukkig sprong Pamela me bij: "Jongens, het enige waarover jullie praten is moorden en doden, jullie horen over sport of auto's te praten. Waarop Chase het zinnetje uitsprak dat me voor een aantal uren van mijn sokken blies: "So? What's wrong with killing?"
Enkele uren later was ik bekomen van de verbazing. Ik zat op het tapijt van het -overigens fantastisch mooie (check http://rapidshare.de/files/29448414/IMGP4023.AVI.html voor een filmpje van de woning!) - huis van Pamela en James (die aan het touren is met the Red Hot Chili Peppers door Europa) het bordspel Risk te spelen met Chandler. Ik had mezelf ervan overtuigd dat het jongetje misschien wel ontzettend slim was, had opgezocht op het internet wat specialisten als het beste geweer ter wereld beschouwden, alle argumenten tegen mekaar had afgewogen en uiteindelijk tot de beslissing was gekomen dat het de AK47 betrof. Het spel deed mijn droomwereld geen goed: het jongetje bleek niet te weten dat Argentinie en Venezuela landen waren, dat Australie niet in Europa ligt, en - na wat over en weer praten - gaf hij toe te denken dat mensen in Belgie in "zandhuizen in het stof" wonen en dat hij gaarne de talen "Europees en zo" zou leren. Tot zover de genie-theorie.
Ik was zwaar ontgoocheld. Een jongetje dat weet hoe hij iemand moet ombrengen met een AK47, maar niet weet hoe de wereld geografisch in mekaar zit. Ik kon de cynicus in mij niet stoppen en dacht: "Er is een carriere in de Amerikaanse politiek weggelegd voor deze jongen."
Dag 2, of hoe Kristof en Marijke de sfeer opsnoven in Nashville EN peekesstoemp maakten
Een dagje Nashville. Een dagje in de stad waar de roots van country liggen. We hebben de Grand ole Opry bezocht en een Honky Tonky bar (tootsies) bezocht. Een impressie via foto's.
Dag 3, of hoe Kristof en Marijke een mini-cruise ondernamen
Moest u ooit eens in Nashville passeren (akkoord, weinigen onder de lezers en lezeressen van mijn blog zullen zich geroepen voelen), dan moet u zeker een tochtje op de General Jackson boot maken. Een prachtig uitzicht, lekker relaxt en nog leuke muziek als achtergrond ook. Enkele van de mooiste foto's
Dag 4, of: het bezoek aan The Hermitage en het afscheid
Nog een aanradertje voor zij die eens willen weten hoe een (in dit geval: de zevende) president van Amerika woont: the Hermitage is een prachtige en authentieke plantation waar Andrew Jackson een groot deel van zijn leven doorbracht (een ander deel bracht hij door op het slagveld, in het witte huis en in New orleans).
En dan kwam het afscheid. Een perfect moment om een koppel fotootjes te schieten (het moet niet altijd een AK47 zijn, zeg ik altijd).
Zo zie! Marijke is hier al enige tijd in slaap gesukkeld, het is rondom mij dan ook akelige stil en ik word zelf ook best moe (het is dan ook 1:25 des nachts). Ik heb een koppel uren aan deze post gewerkt, I hope you guys appreciate it!
Nu is het eerst hoogdringend tijd om de blog-honger van mijn bezoekers te stillen. Na dagen van windstilte is het - zo gaat toch altijd - tijd voor een journalistieke storm met syntactische wervelwinden en woordenschattelijke stortregens. Haast u onder uw denkbeeldige paraplu's: Kristof zit terug achter zijn (ik moet eigenlijk zeggen: een) klavier voor een snelle samenvatting van de gebeurtenissen in the capital of country-music (het zou de titel kunnen zijn van een Kuifje-album!). Dit is ongetwijfeld the longest - neen, niet the last - post ooit op deze blog verschenen.
Dag 1 in Nashville of: hoe kinderen perfect weergeven hoe fout het er in Amerika aan kan toegaan
We verbleven in Nashville bij pamela Volhofer, een ietwat intimiderend persoon maar de goedheid zelve, en haar moeder en - wat minder goed nieuws was - haar twee neefjes van 10 en 8 (maar bijna negen, hij liet geen moment voorbijgaan om ons daarop te wijzen!). Chandler en Chase lieten al snel blijken dat ze gewelf "de max" vonden. Ongeveer het eerste wat ze tegen me zeiden, vooraleer ik hen vriendelijk kon meedelen dat ze er best sympathiek uit zagen, was "de AK47 is het beste geweer ter wereld". Niet meteen een statement dat ik dacht ooit uit de mond van een jongetje van acht (bijna negen!) te horen. Van een Taliban-strijder, ja (niet dat ik er ken, nu ik er bij stilsta). Van een zwaar betatoeeerde ex-militair, ja. Van een tenger jongetje van acht (bijna negen!) met blond haar tot op zijn schouders, neen.
De leerkracht in mij probeerde zich snel te herstellen van de schok. Ik poogde hem - te vergeefs - te doen inzien dat het kennen van de kwaliteiten van een AK47 niet bepaald "normaal" is voor een jongetje van acht. Waarop hij repliceerde: "bijna negen! En trouwens, heb jij ooit al eens een koe in haar oog geschoten met een plastieken kogel?" Daar sta je dan. Gelukkig sprong Pamela me bij: "Jongens, het enige waarover jullie praten is moorden en doden, jullie horen over sport of auto's te praten. Waarop Chase het zinnetje uitsprak dat me voor een aantal uren van mijn sokken blies: "So? What's wrong with killing?"
Enkele uren later was ik bekomen van de verbazing. Ik zat op het tapijt van het -overigens fantastisch mooie (check http://rapidshare.de/files/29448414/IMGP4023.AVI.html voor een filmpje van de woning!) - huis van Pamela en James (die aan het touren is met the Red Hot Chili Peppers door Europa) het bordspel Risk te spelen met Chandler. Ik had mezelf ervan overtuigd dat het jongetje misschien wel ontzettend slim was, had opgezocht op het internet wat specialisten als het beste geweer ter wereld beschouwden, alle argumenten tegen mekaar had afgewogen en uiteindelijk tot de beslissing was gekomen dat het de AK47 betrof. Het spel deed mijn droomwereld geen goed: het jongetje bleek niet te weten dat Argentinie en Venezuela landen waren, dat Australie niet in Europa ligt, en - na wat over en weer praten - gaf hij toe te denken dat mensen in Belgie in "zandhuizen in het stof" wonen en dat hij gaarne de talen "Europees en zo" zou leren. Tot zover de genie-theorie.
Ik was zwaar ontgoocheld. Een jongetje dat weet hoe hij iemand moet ombrengen met een AK47, maar niet weet hoe de wereld geografisch in mekaar zit. Ik kon de cynicus in mij niet stoppen en dacht: "Er is een carriere in de Amerikaanse politiek weggelegd voor deze jongen."
Dag 2, of hoe Kristof en Marijke de sfeer opsnoven in Nashville EN peekesstoemp maakten
Een dagje Nashville. Een dagje in de stad waar de roots van country liggen. We hebben de Grand ole Opry bezocht en een Honky Tonky bar (tootsies) bezocht. Een impressie via foto's.
Dag 3, of hoe Kristof en Marijke een mini-cruise ondernamen
Moest u ooit eens in Nashville passeren (akkoord, weinigen onder de lezers en lezeressen van mijn blog zullen zich geroepen voelen), dan moet u zeker een tochtje op de General Jackson boot maken. Een prachtig uitzicht, lekker relaxt en nog leuke muziek als achtergrond ook. Enkele van de mooiste foto's
Dag 4, of: het bezoek aan The Hermitage en het afscheid
Nog een aanradertje voor zij die eens willen weten hoe een (in dit geval: de zevende) president van Amerika woont: the Hermitage is een prachtige en authentieke plantation waar Andrew Jackson een groot deel van zijn leven doorbracht (een ander deel bracht hij door op het slagveld, in het witte huis en in New orleans).
En dan kwam het afscheid. Een perfect moment om een koppel fotootjes te schieten (het moet niet altijd een AK47 zijn, zeg ik altijd).
Zo zie! Marijke is hier al enige tijd in slaap gesukkeld, het is rondom mij dan ook akelige stil en ik word zelf ook best moe (het is dan ook 1:25 des nachts). Ik heb een koppel uren aan deze post gewerkt, I hope you guys appreciate it!
posted by Kristof at 6:42 AM
4 Comments:
hey amigo,
ben heel blij dat alles goed met jullie gaat en dat ge blijkbaar veel van de sfeer in de amerik kan opsnuiven. Lijkt me een cool stadje naschville(kan ook gewoon door de naam komen he). hier is alles ook dik in orde met de kleine drotsen me v en me mij. Ons ma weet nu ni voor wie ze moet koken en als ze dan als eens iets maakt schiet er veel te veel over(er is niemand die om 2u snachts nog de ijskast induikt he). Denk dat ik morgen ga spelen tegen die mannen die volgens mij wel alles van een aka47 kennen en die ook zeggen what's wrong with killing (alst maar russen zijn). soit kan hoop dat ze echt zop slecht zijn als iedereen zegt maar snap ni dat het 7de grootste land ter wereld geen elf goei sjotterkes kan vinden. Dus amuseerd elle nog bangelijk en ik hoop dat de storm van het terrorisme een beetje luwt tegen da je terug moet keren. Is daar in engeland echt ni te doen 75000 valiezen kwijtgeraakt in heel engeland hehe. see ya soon and speak to ya later. bye
I can only read English, so I'm not sure what you wrote here, but I hope you had a great visit to Tennessee. I found your blog by hitting "next blog", and when I saw the word Memphis, it caught my eye because I live near Nashville.
It's a small world! :)
Have a safe trip!
-Jennifer
thank you so much,
it's a small world indeed!
Jezus wat een verschrikkelijk kind... makes you think.
Ik zag je trouwens onlangs op msn verschijnen (het moet zo'n 3AM geweest zijn bij jou) maar je reageerde niet. In ieder geval, as always, enjoy!
Post a Comment
<< Home