The American Wedding

Het zit erop. Liters bier, wijn en tranen zijn gevloeid op de trouwpartij van gisteravond - het koppel zit gehuwd en wel in Mexico - en het moet gezegd: het was een mooi huwelijk. De ceremonie vond plaats in de prachtige Olbrich Gardens (http://www.olbrich.org/) in Madison. Norbert, de vader van Chris, was de priester van dienst en hij deed dat goed. Het limonadestandje was echter de blikvanger van de dag, met een wondermooie-in-het-nieuw-uitgedoste Marijke en een zekere Kristof (eveneens in het nieuw uitgedost) aan de tapkraan.



Het feest vond plaats op de hoogste verdieping van het Inn at the Park hotel in Madison, Wisconsin met een adembenemend uitzicht op the Capitol en Lake Monona. Emotionele momenten volgden elkaar in sneltempo op met als hoogtepunt de toast-ronde: zij die er zin in hadden mochten naar voren komen en toasten op de toekomst van de newlyweds (een dezer zal ik proberen om Marijkes speech op het net te zetten). Wat later volgde is ietwat blurry. Ik weet wel dat we uiteindelijk op een of andere hotelkamer beland zijn met een groepje erg toffe mensen :) En nog belangrijker is: Marijke heeft het bruidsboeket niet gevangen, en ik de enkelband eveneens niet. Dus ouders: wees gerust, een trouwpartij zit er nog niet meteen in!


Nu - liefste bezoeker - er moet me nog iets van het hart. Ik voel me een beetje schuldig voor het opstaan op vrijdagochtend met volgend (erg cynische) kwatrijn in het achterhoofd. Ik wilde het niet afmaken, dat zou me pas echt met een schuldgevoel opgezadeld hebben.

Jaren zijn voorbij gevlogen
van ons gedroomde huwelijk
Ik heb jou, en jij hebt mij bedrogen
en we voelen ons afschuwelijk

Bij deze - ook al begrijpen ze geen Nederlands - wil ik Christopher en April even toespreken:
Excuses voor dit kwatrijn, ik kon er niet aan doen, het ontwikkelde zich in mijn slaap! Ik wens jullie het allerbeste toe, ik hoop dat jullie vele kindertjes voortbrengen die dezelfde karaktertrekken en schoonheid als jullie uitstralen, dan zal de wereld een betere plaats zijn om te wonen.

Morgen vertrekken we naar Chicago, en dat zal het einde van ons Wisconsin-hoofdstuk zijn. Met pijn in het hart zullen we hier vertrekken. Ik heb hier in een week tijd veel vrienden gemaakt. De Calnins zijn een fantastische familie (iedere Calnin is een prachtig persoon), dan zijn er ook Henk en Linda, alle mensen op het huwelijksfeest (waarvan er een aantal Belgie zullen bezoeken), ... Meegewerkt hebben aan de voorbereidsel van het rehearsal dinner & het eigenlijke huwelijk was een fantastische ervaring. Zij die het interesseert zal ik vertellen in hoeverre een Amerikaans huwelijk verschilt van een Europese versie.

Als uitsmijter volgende foto:
WIE IS ER HIER DRONKEN?