7 november 2006
Zoals jullie op mijn blog hebben kunnen volgen, waren een aantal data sociaal en politiek erg belangrijk in de Verenigde Staten de voorbije maanden. Dat besefte ook de president van de Verenigde Staten, ene George Walker Bush.
28 augustus 2006, 1 jaar na Orkaan Katrina. Bush verschijnt in New orleans om alle mensen daar een hart onder de riem te steken, wat - vergeef me de woordspeling - weinig zoden aan de (gebroken) dijk brengt.
11 september 2006, 5 jaar na de aanslagen van 9/11. Bush geeft een - zo denkt hij zelf althans - memorabele toespraak die de mensen alweer moet bang maken.
En toch zijn het niet de data die ik net opgenoemd heb die in zijn hoofd (en dat van elke politici in de VS for that matter) spelen. Neen, alles draait om 7 november 2006, de dag van de "Congressional Elections": de verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Volksvertegenwoordigers. De Democraten staan te springen om de controle over het Congres, na 12 jaar, eindelijk terug over te nemen van de Republikeinen. Het is nu of nooit. De populariteit van Bush zakt sneller dan de Titanic, binnen de Republikeinse Partij is net een omkopingsschandaal uitgebroken, de mensen zijn de oorlog in Irak beu en de inflatie baart Jan met de Pet (of John with the Cap) ontzettend veel zorgen.
De Democraten hebben twaalf zetels nodig om het Congres over te nemen, en Bush & Co doen er alles aan om dat te verhinderen. Bijna alles wat George W. rond deze tijd uit zijn mouw schudt, wordt toegeschreven aan Karl Rove, bijgenaamd het Brein van Bush. Rove is een politiek adviseur, of beter DE politiek adviseur. Hij bepaalt wat er binnen de Republikeinse partij gebeurt. En Rove is er niet vies van om smerige truukjes te gebruiken (kijk anders eens naar de film "Bush's Brain"). Omdat Rove weet dat conservatieve kandidaten minder kans maken in de uiteindelijke eindstrijd tegen een - meestal - meer liberale democraat, zorgt hij ervoor dat het Republikeins partijbureau meer liberal kandidaten steunt in de republikeinse voorverkiezingen, ook al betekent dit een verloochening van de eigen ideologie en het verraad aan jarenlange medestanders. Die steun neemt dikwijls de vorm aan van vele miljoenen dollars, vaak doorslaggevend in een politieke strijd. (Onderzoek heeft aangetoond dat degene met het grootste budget in 90% van de gevallen ook de race wint).
Bush zelf maakt - kat in het nauw dat hij is - rare sprongen. Dat hij enkele maanden geleden voor het eerst als president een toespraak hield voor het NAACP, en dat hij aankondigde het homohuwelijk bij wet te willen verbieden, is bizar te noemen. Het meest merkwaardige gebeurde echter tijdens zijn speech begin deze week om 9/11 te "herdenken". Bush riep op tot harmonie in de strijd tegen het terrorisme, en dat terwijl hijzelf drijft op polarisering (het heeft hem zijn tweede termijn opgeleverd). Het was in 2004 zelfs zijn politieke reddingsboei. Dit enkel om het Congres te redden.
Nu, waarom heeft Bush zoveel schrik dat het Congres in handen komt van de Democraten? Enerzijds vreest de huidige president dat het Congres hem niet meer zal volgen in zijn - vaak onnavolgbare - redeneringen en voorstellen. Na 9/11 keurde het Congres bijna alles goed wat door Bush werd voorgelegd. Een verhoging van het budget voor Defensie, done. Een verlaging van de belastingen op vermogen (en dus voor de superrijken), done. De laatste maanden is het Congres echter opmerkelijk minder volgzaam. De president vreest dat een democratische meerderheid in het Congres de situatie nog zal doen verergeren en een voortdurend "njet" betekent, een probleem waar Bill Clinton ook mee worstelde tijdens zijn presidentschap. Anderzijds vreest de president dat een democratische meerderheid zal aansturen op sancties tegen het niet naleven van de grondwet. Bush vreest zogenaamde "senatorial hearings", of zelfs een impeachment (afzetting). Hoewel hijzelf het "breken van de wet" geoorloofd vindt omdat de VS in oorlog zijn, zijn velen het daar niet mee eens. Er is immers nooit een oorlogsverklaring geweest, om een argument aan te halen.
Hoewel hij de Democraten vreest, komt de meeste tegenstand - verrassend genoeg - echter niet vanuit Democratische hoek, maar vanuit zijn eigen partij. Enkele vooraanstaande republikeinen keren zich tegen de president op een aantal belangrijke punten. Zo volgen zij Bush niet in zijn vraag tot het inschrijven in de grondwet van een artikel dat officieel de Geneve conventie moet verduidelijken, maar praktisch gezien betekent dat de CIA verder buiten de wet kan opereren. Aanvoerder van het verzet is ene John McCain, een man met een behoorlijke dosis ambitie en klaar voor het presidentschap zo wordt gefluisterd. Best mogelijk dat deze man Bush zal opvolgen in 2008. (Als het een Republikein wordt, zou ik mijn geld op hem zetten. Wordt het een Democraat, dan tip ik op Hilary - of beter "Billary", daar velen Bill terug willen - Clinton).
Wordt ongetwijfeld vervolgd. 7 november is een datum die de koers van Amerika, en van de wereld kan (en hopelijk zal) veranderen.
In afwachting van het vervolg, tijd voor humor. Comedy Central vond de toespraak van Bush ook bizar en de heerlijk geestige John Stewart heeft er zijn Daily Show aan gewijd. Kijk en lig in een deuk!
Mijn favoriete quote: "Say what you want about this presidency, but after this speech it is officially 15 minutes shorter".
28 augustus 2006, 1 jaar na Orkaan Katrina. Bush verschijnt in New orleans om alle mensen daar een hart onder de riem te steken, wat - vergeef me de woordspeling - weinig zoden aan de (gebroken) dijk brengt.
11 september 2006, 5 jaar na de aanslagen van 9/11. Bush geeft een - zo denkt hij zelf althans - memorabele toespraak die de mensen alweer moet bang maken.
En toch zijn het niet de data die ik net opgenoemd heb die in zijn hoofd (en dat van elke politici in de VS for that matter) spelen. Neen, alles draait om 7 november 2006, de dag van de "Congressional Elections": de verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Volksvertegenwoordigers. De Democraten staan te springen om de controle over het Congres, na 12 jaar, eindelijk terug over te nemen van de Republikeinen. Het is nu of nooit. De populariteit van Bush zakt sneller dan de Titanic, binnen de Republikeinse Partij is net een omkopingsschandaal uitgebroken, de mensen zijn de oorlog in Irak beu en de inflatie baart Jan met de Pet (of John with the Cap) ontzettend veel zorgen.
De Democraten hebben twaalf zetels nodig om het Congres over te nemen, en Bush & Co doen er alles aan om dat te verhinderen. Bijna alles wat George W. rond deze tijd uit zijn mouw schudt, wordt toegeschreven aan Karl Rove, bijgenaamd het Brein van Bush. Rove is een politiek adviseur, of beter DE politiek adviseur. Hij bepaalt wat er binnen de Republikeinse partij gebeurt. En Rove is er niet vies van om smerige truukjes te gebruiken (kijk anders eens naar de film "Bush's Brain"). Omdat Rove weet dat conservatieve kandidaten minder kans maken in de uiteindelijke eindstrijd tegen een - meestal - meer liberale democraat, zorgt hij ervoor dat het Republikeins partijbureau meer liberal kandidaten steunt in de republikeinse voorverkiezingen, ook al betekent dit een verloochening van de eigen ideologie en het verraad aan jarenlange medestanders. Die steun neemt dikwijls de vorm aan van vele miljoenen dollars, vaak doorslaggevend in een politieke strijd. (Onderzoek heeft aangetoond dat degene met het grootste budget in 90% van de gevallen ook de race wint).
Bush zelf maakt - kat in het nauw dat hij is - rare sprongen. Dat hij enkele maanden geleden voor het eerst als president een toespraak hield voor het NAACP, en dat hij aankondigde het homohuwelijk bij wet te willen verbieden, is bizar te noemen. Het meest merkwaardige gebeurde echter tijdens zijn speech begin deze week om 9/11 te "herdenken". Bush riep op tot harmonie in de strijd tegen het terrorisme, en dat terwijl hijzelf drijft op polarisering (het heeft hem zijn tweede termijn opgeleverd). Het was in 2004 zelfs zijn politieke reddingsboei. Dit enkel om het Congres te redden.
Nu, waarom heeft Bush zoveel schrik dat het Congres in handen komt van de Democraten? Enerzijds vreest de huidige president dat het Congres hem niet meer zal volgen in zijn - vaak onnavolgbare - redeneringen en voorstellen. Na 9/11 keurde het Congres bijna alles goed wat door Bush werd voorgelegd. Een verhoging van het budget voor Defensie, done. Een verlaging van de belastingen op vermogen (en dus voor de superrijken), done. De laatste maanden is het Congres echter opmerkelijk minder volgzaam. De president vreest dat een democratische meerderheid in het Congres de situatie nog zal doen verergeren en een voortdurend "njet" betekent, een probleem waar Bill Clinton ook mee worstelde tijdens zijn presidentschap. Anderzijds vreest de president dat een democratische meerderheid zal aansturen op sancties tegen het niet naleven van de grondwet. Bush vreest zogenaamde "senatorial hearings", of zelfs een impeachment (afzetting). Hoewel hijzelf het "breken van de wet" geoorloofd vindt omdat de VS in oorlog zijn, zijn velen het daar niet mee eens. Er is immers nooit een oorlogsverklaring geweest, om een argument aan te halen.
Hoewel hij de Democraten vreest, komt de meeste tegenstand - verrassend genoeg - echter niet vanuit Democratische hoek, maar vanuit zijn eigen partij. Enkele vooraanstaande republikeinen keren zich tegen de president op een aantal belangrijke punten. Zo volgen zij Bush niet in zijn vraag tot het inschrijven in de grondwet van een artikel dat officieel de Geneve conventie moet verduidelijken, maar praktisch gezien betekent dat de CIA verder buiten de wet kan opereren. Aanvoerder van het verzet is ene John McCain, een man met een behoorlijke dosis ambitie en klaar voor het presidentschap zo wordt gefluisterd. Best mogelijk dat deze man Bush zal opvolgen in 2008. (Als het een Republikein wordt, zou ik mijn geld op hem zetten. Wordt het een Democraat, dan tip ik op Hilary - of beter "Billary", daar velen Bill terug willen - Clinton).
Wordt ongetwijfeld vervolgd. 7 november is een datum die de koers van Amerika, en van de wereld kan (en hopelijk zal) veranderen.
In afwachting van het vervolg, tijd voor humor. Comedy Central vond de toespraak van Bush ook bizar en de heerlijk geestige John Stewart heeft er zijn Daily Show aan gewijd. Kijk en lig in een deuk!
Mijn favoriete quote: "Say what you want about this presidency, but after this speech it is officially 15 minutes shorter".
posted by Kristof at 4:25 PM
5 Comments:
Jon Stewart is beestig :)
En wa betreft 2008...ik zie Hillary eigenlijk ni echt de kandidaat van de democraten worden. Tegenover ne charismatische republikeinse kandidaat als McCain zou (zelfs na Bush zijn rampzalige tweede termijn) een vrouwelijke kandidaat de democraten wel is zuur op kunnen breken - spijtig genoeg. Ik denk dat het Warner wordt, of zelfs Al Gore.
Maar den John is ook ni meer van de jongste en van die toestanden natuurlijk. Tgaat in elk geval interessant worden. :)
da was kik dus..
Normaal gezien zou ik u gelijk geven wat betreft Hilary, maar den outcry voor verandering is op dit moment ontieglijk luid. Waarom dan niet ineens ECHT breken met het verleden, want let's face it: de democraten hebben ook zware fouten gemaakt tijdens de voorbije jaren. Als ze een vrouw als president willen kiezen, is het NU het moment. Enerzijds kan Hilary staan voor vernieuwing als eerste vrouw. Anderzijds een terugkeer naar het Clinton tijdperk dat de Amerikanen nu pas beginnen te apprecieren (waarom? Het moet economische redenen hebben, want zo heel erg veel heeft de man niet bereikt in het Huis). Ik denk dat Hilary, in combinatie met een gouverneur uit het Zuiden het wel eens zou kunnen doen (er wordt gesproken over de gouverneur van tennessee). Gore is wat mij betreft politieke zelfmoord, zeker als ge over uitstraling begint. Warner is as good as a bet as mine ;)
And what about Condi? Hoewel... Republikeinen die op een vrouw stemmen? Een zwarte vrouw?
Condi? Not a chance :) Zij zit in hetzelfde schuitje als Powell voorheen. Israel zal haar - internationaal dan toch - de das omdoen. Plus: zij is ee nneo-con, en dat slag van politici wordt niet echt meer gesmaakt op dit moment. En inderdaad, een ZWARTE vrouw, das a bridge too far in de VS van vandaag.
Post a Comment
<< Home