Eerste negatieve couchsurfingervaring: Hoe Kristof en Marijke wachtten aan een deur die niet openging

Vrijdagmiddag, Philadeplhia. Kristof en Marijke zoeken zwaar gepakt en gezakt, met te weinig nachtrust achter de oren, naar de juiste metrolijn die hen bij hun nieuwe hosts in Philadelphia moet brengen. De zakken en de weinige uren slaap beginnen door te wegen, ze kijken dan ook uit naar een beetje fysieke en emotionele rust. Helaas zit die er niet meteen aan te komen. De trip met de subway, die overigens een half uur duurt, voert hen door de zwarte ghetto's van Philadelphia. Het uitzicht vanuit de metrostellen voorspelt weinig goeds van de buurt die hun host omschreef als "a main shopping district". De negatieve voorspelling komt uit wanneer de twee als muilezels hun weg zoeken naar het appartement. Overal zijn sporen van geweld zichtbaar. Een huis zonder een ingegooid raam is een uitzondering. Temidden van al dit fraais staat appartement 43a: het stulpje van onze gastheer. Door het besmeurde raam is, naast een deur in de verte, vooral rommel te bespeuren. Ware de twee ratten geweest, ze hadden zich als het ware thuis gevoeld. Helaas behoren de twee tot het species van de homo sapiens sapiens. Boven is een hond onophoudelijk aan het blaffen. Marijke en Kristof zoeken zonder succes naar de deurbel die er niet blijkt te zijn. Aangezien ze geboren zijn in de twintigste eeuw weten de twee jongelingen wat deze situatie van hen vraagt: een flinke tik tegen de metalen deur. Geen reactie. Een tik wordt een mep, en later een poging de deur eigenhandig uit de stijl te sleuren. Als Marijke moe is, wordt ze eerst een tikje aggressief, en daarna moedeloos. De twee besluiten Robert te telefoneren. Helaas neemt de man niet op, hoewel hij hen iets anders had beloofd. De gemoedsgesteldheden van de twee beginnen te muteren: Marijke verandert van ietwat aggressief naar moedeloze wanhoop, Kristof wisselt zijn vermoeidheid in voor een lichte vorm van agressie. Toch besluiten ze, na het achterlaten van een wanhopig voicemailberichtje, nog een halfuurtje te wachten. Het plan ergens iets te gaan drinken wordt opgeborgen. Immers, er is helemaal geen gezellige cafeetje in de buurt en de twee voelen er weinig voor om politieke meningen uit te wisselen met de locale gangsters die deze buurt overduidelijk rijk is.
Een halfuurtje later wordt het besluit genomen: de twee keren terug naar Philadelphia stad, zullen daar afwachten of Robert hen belt, en zullen een plek zoeken om in afwachting daarvan hun rugzakken te plaatsen. Het telefoontje van Robert kwam niet. Kristof en Marijke zagen zich verplicht een hotelkamer te boeken. Een door het aanzien van een nu al huilend Vlaams meisje genaamd Marijke ontroerde receptioniste van het Visitor Center van Philadelphia besloten de twee te helpen. Tot overmaat van ramp bleek Philadelphia echter overspoeld door zakenmensen: amper een kamer te krijgen. 150 dollar voor een brutaal wansmakelijke hotelkamer met een gebroken slot, een bed vol assen, een vuil bad,...

De twee waren echter te moe om te klagen en besloten het geschenk aan te nemen. Ze genoten van de dag Philadelphia en poogden niet meer aan Die Verschrikkelijke Dag te denken. En Robert? Wel, hij belde hen zes uur later op en schreef alles toe aan een misverstand. "Je moet maar durven, gij se klootzak," dacht Marijke, maar goed opgevoed als ze is, zei ze: "geen probleem, we hebben al een kamer geboekt". En daarmee was de kous af.