Friday, September 29, 2006

Post-voyagale depressie

We zijn een weekje terug in het land, en kijk: het mooie weer begint te tanen, de dagen beginnen te korten, en de herfst doet haar intrede in het wereldberoemde Lier. Waar we vorige week nog in het zonnige Washington DC toefden en somstijds moesten stoppen voor een ijsje om af te koelen, zitten we nu in miezerige oorden waar een trui geen overbodige luxe is. Kortom: Belgium all the way.
Een week terug. Zeven dagen waarin heel wat acclimatisering van doen was. Hoe je het ook draait of keert: Amerika is in niets te vergelijken met ons Vlaandeenland. Een joekel van een jetlag maakte de aanpassing er ook al niet makkelijker op. In slaap vallen op de vreemdste momenten, de slaap niet kunnen vatten wanneer normale mensen hun hoofden te ruste leggen: frustratie alom.
Terug komen uit The US of A hield vooral een aantal praktische beperkingen in. Zo kan je geen Nederlands meer spreken, ervan uitgaande dat de mensen om je heen je toch niet zullen verstaan. En geloof, dat was niet vanzelfsprekend. In Heathrow had Marijke het al zitten: ze omschreef een man - terecht - als "verschrikkelijk irritant". Hij bleek in Vlaanderen te wonen. Ach, nu weet ie tenminste wat mensen van hem denken.
Ook kunnen we niet meer doen en laten wat we willen. Terug in Belgiƫ staat gelijk aan terug naar de sleur. We hebben beide het academiejaar 2006-2007 aangevat - Marijke het voorlaatste jaar Sociaal Economische Wetenschappen, ikwelf een voorgezette opleiding Journalistiek (op naar mijn vierde diploma) - met een loden gevoel van weemoed. We beseften het vorig weekend nog niet, maar nu begint het ons stilaan te dagen: het zit er onherroepelijk op. Boston, New York, de Bahama's, Miami,... Wie weet of, en wanneer we er ooit terugkeren? En, geloof me trouwe lezer, dat is een moeilijke gedachte om mee om te gaan als de deadlines op je wachten om de hoek, als je onder een paraplu schuilt voor de Belgische regen, als zo stijf als een hark bent van de eerste training, of als je half uitgeslapen in de cafetaria zit van de ErasmusHogeschool te Brussel (zoals nu op dit moment).
Al bij al zijn we, hoewel een fantastische reis was, toch blij dat we terug zijn. Is het niet omwille van het klimaat, of het feit dat we terug de universiteit frequenteren, dan wel omdat we zo hardleers beseffen hoe schitterend onze reis wel was. You never miss the water untill it's gone, zegt het Engelse spreekwoord, and I econd that motion...

3 Comments:

Blogger Annemiek said...

Ik vroeg me al af of jullie al afgekickt waren. Lijkt me inderdaad moeilijk om de draad weer op te pakken. Maar jullie hebben gedaan wat niet velen doen, zijn machtige ervaringen verder, en nu maar met de foto's erbij herinneringen ophalen. Op naar volgende avonturen! (die komen er heus wel, ben ik van overtuigd :)

6:18 PM  
Blogger kastelke said...

Wat zit je nou te zeuren over het weer man! Het gewoon gepeupel dat thuis is gebleven is heel erg blij met dit erg on-Belgische weer! ;-)

Lijkt me inderdaad moeilijk om na zoveel weken die switch te maken...
Heb je nou niet een heel klein beetje zin gekregen om in Amerika te gaan wonen?...

Veel succes nog met jullie studies! Je zal die dagelijkse sleur wel snel weer gewoon zijn.

11:12 PM  
Anonymous Anonymous said...

Hey Kristoff: I cannot imagine coming home and returning to school after the two months you spent in the USA. It was like you spent two years here..rather packed in two years. Glad I had a small part in helping it come together. Best wishes, Mary Ann

12:53 AM  

Post a Comment

<< Home