Back

Het is alweer meer dan een week (zouden het er twee zijn?) geleden dat ik nog eens iets gepost heb. Reden hiervoor: mijn vreselijk drukke agenda. Van voetbal spelen, tot leerkracht-Nederlands-stage-lopen, tot sociale verplichtingen en perfecte (kuch) vriend zijn. Wat die stage betreft, les geven bleek, ondanks mijn pro-leerkrachtiaanse angstpsychosen, best wel mee te vallen. Vele uren kloppen om de erg uitgebreide lesvoorbereidingen klaar te krijgen, dat wel, maar het voor de klas staan zelf was a blast.
Groot voordeel was ook dat ik van mijn stagementor (de in Lier legendarische Mr. Vercammen) lesonderwerpen mocht kiezen. Ik heb dan ook leuke dingen mógen doen; mijn stokpaardje humor, sprookjes, debat, kortverhaal, reclame, ... Het is ook een leuk gevoel te groeien in je rol als leerkracht. En dat terwijl ik in november nog een abominabele indruk (het staat op tape; misschien toon ik 'm wel eens aan de boys als we allemaal dronken zijn) achterliet; nerveus, foute klasmanagement, veilig achter de lessenaar gezeten, fucked up tijdsbesef,... Om kort te gaan, de twijfel zat onder mijn vel. Die is er de voorbije twee weken uitgeschud. Ik had de klas mee. Zeker de laatste lessen amuseerden ze zich met opdrachten die ík had uitgedacht, luisterden ze met quasi open mond naar het begin van een kortverhaal dat ík voor hen had geschreven, ... Jonge mensen dingen aanleren waar je zelf in gelooft - moet ik nu heel erg melig bekennen - is een ontzettend fijne ervaring, maar nog toffer is het om daar oprecht respect voor te krijgen. En het compliment van mijnheer Vercammen dat ik één van de beste stagairs was die hij ooit onder zijn vleugels had genomen, streelde mijn ego nog geen klein beetje. Hoewel ik me nog steeds afvraag hoe het moet zijn om echt een klas helemaal onder je hoede te nemen, had ik toch de indruk dat mijn klasjes vaak schenen te vergeten dat hun eigenlijk leraar achteraan in de klas zat. Het enige waar ik nog enigszins aan moet wennen, is "meneer" genoemd worden.