Sunday, June 18, 2006

WK-verslaggeving

Elke vier jaar is het Hoogmis voor de voetballiefhebber: het Wereldkampioenschap, of kortweg WK. Ruim een maand lang is de zapper van mij. Ruim een maand lang mag mijn vriendin de televisie opeisen tussen 5 en 6, en tussen 8 en 9: de voetbalvrije uren (tenzij er enkele fases zijn die ik even wil herbekijken). Hoewel er soms wedstrijden zijn die ik helemaal niet wil zien wegens oninteressant, zie ik ze uiteindelijk tóch, vergezeld door nat en droog. Stel je maar eens voor dat Angola - Iran een legendarische wedstrijd bleek te zijn met dertien doelpunten, zes rode kaarten, vier penalties en een geschroefde flikflak van de scorende Angolees, en dat ik ondertussen op een terrasje een biertje nuttigde. Ondenkbaar. Pure blasfemie.
We zijn nu een week ver, en ik heb al genoten. De doelpunten van Thorsten Frings, Deco en Esteban Cambiasso. De technische franjes van Christiano Ronaldo en Arjen Robben. Het supporterslegioen van Engeland, Nederland en Kroatië. De vreugdedansjes van Ghana. En ga zo maar door.
Helaas draagt niet alles op het scherm mijn goedkeuring weg. Elk groot tornooi weer is de Vlaamse verslaggeving afschuwelijk en hemeltergend. Deze editie vormt daar, helaas, geen uitzondering op. De Vlaamse sportredacties proberen duidelijk hun mosterd te halen bij de BBC - waar Gary Lineker van onder de BrandenburgerTor een gezellig sofagesprekje leidt - en bij de NOS - waar de sublieme Jack Van Gelder in een tuintje nakletst over de wedstrijden. Jammer genoeg voor hen, halen de Vlaamse shows nauwelijks het entertainend gehalte van een oud dametje dat tergend traag het straat oversteekt. Na twee minuten ben je het kijken beu, al weet je dat er nog een halfuur vanhetzelfde volgt. Hoogsten kan je wachten, en hopen dat er iemand op zijn bek gaat.
Het grote verschil zit 'm in de gasten. Waar de Engelse en Nederlandse televisie kunnen teren op all-time greats zoals Van Haneghem, Ian Wright, Alan Shearer, ... , of op vlotte en humoristische figuren als Hugo Borst, doet België het met ronduit saai knuften en nietsbetekenende pseudosporters. Met alle respect voor jongens als Bob Peeters en Gunter Van Handenhoven, maar moet ik enig respect opbrengen voor de tactische analyses van een bankzitter in Genk of een linkspoot waarvan ik niet eens meer weet bij welk team ie speelt? Gaat Emilio Ferrera - die zowat bij elk team op de keien is gezet waar hij coach was - zeggen wie Sven-Göran Eriksson zou moeten opstellen? Kom nou. Een beetje redelijk blijven alstublieft. Cruyff, Van Gaal, Haan, ... Daar heb je respect voor, want zij kunnen bogen op een palmares om U tegen te zeggen. De kleinste vorm van twijfel wordt de kop ingedrukt door de herinnering aan hun sportieve heldendaden.
Het pijnlijke dieptepunt van al de Vlaamse wannabe-verslaggeving en poging tot entertainment bereikt VT4 met haar "late night talkshow" Het Magisch Vierkant. De altijd irritante Carl Huybrechts moet een "eigen kijk" op het voetbal van die dag aan de kijker aanbieden. Hij wordt hierin gesteund door 3 vaste panelleden: Rick De Leeuw, Benno Barnard en Hans Vandeweghe. Euh... Wie?
De Leeuw is een verschrikkelijk slechte dichter die zich een weg in het medialandschap heeft geschreeuwd. In het stille Vlaanderen haalt talent het blijkbaar niet van arrogant gekweel. Barnard is het zelfverklaarde geweten van de lage landen. Een niet onverdienstelijk schrijver, misschien, maar dat maakt hem geen voetbalkenner. Blijft er nog Hans Vandeweghe. Journalist en enfant terrible met een obsessie voor provocerende meningen. Samen vormen zij een zogezegd kennerskwartet met de gast van die dag. De voetbalkennis van deze heren samen opgeteld overstijgt met moeite die van een pot choco. Pijnlijke televisie.
De goal van Peter Crouch wordt getoond. Een zoom toont aan dat de boomlange spits van Liverpool de verdediger van Trinidad en Tobago bij de haren trok, alvorens de bal binnen te koppen. Hilariteit alom bij de heren. Vandeweghe grapt dat de verdediger misschien wel "langharig kopschuw tuig" is (kopschuw in plaats van werkschuw, hebt u 'm! haha!) Daarna begint De Leeuw te roepen dat Nederland wereldkampioen wordt en dat ze geniaal gespeeld hebben tegen Ivoorkust. Barnard draait onwennig op zijn stoel en probeert iets te zeggen. Hij wordt echter constant onderbroken door De Leeuw, die roept dat Nederland wereldkampioen zal worden. Vandeweghe is het oneens met De Leeuw en begint mee te roepen (de irritatie bij ondergetekende groeit). Huybrechts verandert het onderwerp van de "discussie". Het gaat over Argentinië dat Servië (en Montenegro) heeft geklopt met maar liefst 6-0. De Leeuw vond ook dat Argentinië goed was, maar roept dat Nederland wereldkampioen gaat worden. Barnard heeft zich er bij neergelegd dat hij geen speld tussen het gebrul krijgt.
Vandeweghe vindt het tijd geworden voor een provocerend statement. "Lionel Messi mocht eigenlijk nooit toegelaten worden op dit WK, want hij heeft een kuur met groeihormonen ondergaan in zijn jeugd". Ik word gewekt uit het microslaapje waar de heren me in hadden doen sukkelen, uiteraard na het terugdraaien van de volumeknop (Wablieft! roep ik luidop). U moet weten dat Messi een aandoening heeft, waardoor hij normaliter nooit groter zou kunnen worden dan (ongeveer) een meter veertig. Stellen dat een groeihormonenkuur gelijk staat aan doping is, in dit geval, pure waanzin. Geen woord wordt gerept over de goddelijke bewgingen van de kleine Argentijn. Geen woord over de wereldgoal van Teves. Niets over het balbezit dat uitmondde in het doelpunt van Cambiasso. Ik zucht. De ogen van Huybrechts verraden wanhoop, wanneer hij het gesprek weer van onderwerp poogt te veranderen.
De irritatie bereikt haar hoogtepunt. "Misschien houdt iemand ervan, ik alvast niet," denk ik en zap weg. Ik hou het voorlopig bij Jack van Gelder en Gary Lineker, en niet bij hun minderwaardige Vlaamse replica's. Ach, volgend WK misschien beter?