Gemeentepolitiek

Het is donderdagochtend, 10 uur. Gapend en slechtgehumeurd neem ik, zoals elke ochtend, de lift naar de benedenverdieping om de brievenbus te lichten. In de hall zoek ik halfslapend het juiste sleuteltje. Dat durft al eens een minuut te duren, ik heb namelijk een veel te grote sleutelbos. Wanneer het juiste exemplaar eindelijk terecht is en ik het houten deurtje met iets te veel schwung open, valt een stapel folders op mijn rechtervoet. Ik buig me voorover tegen mijn zin en merk op wat ik een korte periode van gelukzaligheid vergeten was: het zijn weer verkiezingen op 8 oktober. Aangezien ik donderdag toch een vrije dag heb, besluit ik alles even door te nemen. Het eerste foldertje dat zich - bij toeval mag ik aannemen - laat lezen, is dat van de partij Lier MM (Meer Mogelijkheden). Daarna volgen de advertenties van Lier Leeft, Lier & Ko, VLD, CD&V/NVA en Vlaams Belang. Na het lezen bekruipt een ongemakkelijk gevoel me.
Pino Chimienti. Ik neem aan dat de naam u niets zegt. Pino Baresi dan? Ook niet? Dat is nochtans een fantastische charmezanger met Italiaanse roots die Vlaanderen overdondert met de ene geweldige meezinger na de andere. Dat wil hijzelf althans graag geloven. En, hoewel zijn muziek niet meteen mijn dada is, de zanger stoort me niet eens. Wat mij irriteert is dat deze man, die ik ervan verdenk niet ontzettend veel kaas te hebben gegeten van politiek, een grote kans maakt om in de Lierse gemeenteraad te sukkelen. De nummer vier van de LMM-lijst, vorige legislatuur goed voor zes zetels, probeert zichzelf te verkopen via de slogan: "alle wegen leiden naar Rome, via Lier". Ben ik de enige die niet meteen de politieke relevantie van deze slagzin kan ontdekken? Neen, Pino boezemt me geen vertrouwen in.
En dan heb ik nog niet over Betty, het gibberende slagersvrouwtje uit Big Brother. Of over Roland Liboton, goeie veldrijder in zijn tijd maar niet meteen de nieuwe DeHaene. Andere politieke
masterminds die dra de Lierse politieke scene zouden kunnen bevolken? Betty Melaerts, Jeanine Helleputte (vrouw van Westerlo-trainer Herman), DJ Wout (van Sylver), Wimmeke Punk (leadzanger van The WolfBanes), Peter Vandevelde (Piet Piraat),...
Allemaal mensen die ik niet meteen het leiderschap over mijn stad zou willen toevertrouwen. Maar wie weet sla ik de bal wel compleet mis, en bewijzen alle Lierse BV's mijn grote ongelijk gedurende de volgende zes jaren.
Het zijn overigens niet alleen de zogenaamde BV's die het bedenkelijke voorrecht hebben het mikpunt van mijn scepsis te zijn. Als ik zie wie van mijn kennissenkring plots op een lijst verschijnt, dan maak ik me ook daar grote bedenkingen bij. Van bepaalde mensen weet ik zeker dat ze niet weten wat het verschil tussen - pakweg - een decreet en een wet is, laat staan dat ik hen in staat zie lid te zijn van een fractie in de gemeenteraad. Ik vermoed dat de meesten onder hen gewoon gebruikt worden als lijstvulsel.
En toch. Hun amateurisme daar gelaten: uit de onsamenhangende folders van de meeste van deze lieden blijkt toch dat ze het goed voorhebben met mijn stad. En wie weet pikken ze snel op wat de politiek van hen vergt, om zo te wegen op het beleid vanuit de gemeenteraad. Dezelfde positieve attitude zien we helaas niet bij de Lierse afdeling van het Vlaams Belang. Deze partij schijnt vergeten te zijn dat het gemeenteraadsverkiezingen zijn, en géén federale. Hun foldertje heeft het immers over partijstandpunten als "het splitsen van België". Is er een Vlaams Belanger in de zaal? Dat hij/zij me dan eens uitlegt wat dit met het gemeenteniveau van doen heeft. De partij weet goed genoeg dat zulke standpunten scoren bij onwetende Vlamingen, ook al hebben ze niets met deze verkiezingen te maken. Het getuigt dan ook van een bedenkelijke ethiek hierop te teren.
Als we dan even overlopen wat de zittende burgemeester en haar medestanders onze stad allemaal hebben aangedaan de laatste jaren - van de verwijdering van de foorkramers, over de geweldig decadente paaseieren op de Grote Markt tot de totaal foute locatie van de parkeergarage - dan is de conclusie dat de politieke spoeling op het eerste zicht wel heel erg dun is in Lier, de enige die ik kan trekken uit het lezen van de verkiezingspropaganda. Maar zoals gezegd: ik hoop dat ik me vergis en dat de nieuwe generatie politici me lik op stuk geeft.
In tussentijd: vergeeft u het mij dat ik de toekomst van mijn mooie stad ietwat somber inzie?

Post-voyagale depressie

We zijn een weekje terug in het land, en kijk: het mooie weer begint te tanen, de dagen beginnen te korten, en de herfst doet haar intrede in het wereldberoemde Lier. Waar we vorige week nog in het zonnige Washington DC toefden en somstijds moesten stoppen voor een ijsje om af te koelen, zitten we nu in miezerige oorden waar een trui geen overbodige luxe is. Kortom: Belgium all the way.
Een week terug. Zeven dagen waarin heel wat acclimatisering van doen was. Hoe je het ook draait of keert: Amerika is in niets te vergelijken met ons Vlaandeenland. Een joekel van een jetlag maakte de aanpassing er ook al niet makkelijker op. In slaap vallen op de vreemdste momenten, de slaap niet kunnen vatten wanneer normale mensen hun hoofden te ruste leggen: frustratie alom.
Terug komen uit The US of A hield vooral een aantal praktische beperkingen in. Zo kan je geen Nederlands meer spreken, ervan uitgaande dat de mensen om je heen je toch niet zullen verstaan. En geloof, dat was niet vanzelfsprekend. In Heathrow had Marijke het al zitten: ze omschreef een man - terecht - als "verschrikkelijk irritant". Hij bleek in Vlaanderen te wonen. Ach, nu weet ie tenminste wat mensen van hem denken.
Ook kunnen we niet meer doen en laten wat we willen. Terug in België staat gelijk aan terug naar de sleur. We hebben beide het academiejaar 2006-2007 aangevat - Marijke het voorlaatste jaar Sociaal Economische Wetenschappen, ikwelf een voorgezette opleiding Journalistiek (op naar mijn vierde diploma) - met een loden gevoel van weemoed. We beseften het vorig weekend nog niet, maar nu begint het ons stilaan te dagen: het zit er onherroepelijk op. Boston, New York, de Bahama's, Miami,... Wie weet of, en wanneer we er ooit terugkeren? En, geloof me trouwe lezer, dat is een moeilijke gedachte om mee om te gaan als de deadlines op je wachten om de hoek, als je onder een paraplu schuilt voor de Belgische regen, als zo stijf als een hark bent van de eerste training, of als je half uitgeslapen in de cafetaria zit van de ErasmusHogeschool te Brussel (zoals nu op dit moment).
Al bij al zijn we, hoewel een fantastische reis was, toch blij dat we terug zijn. Is het niet omwille van het klimaat, of het feit dat we terug de universiteit frequenteren, dan wel omdat we zo hardleers beseffen hoe schitterend onze reis wel was. You never miss the water untill it's gone, zegt het Engelse spreekwoord, and I econd that motion...

Acknowledgements aan het einde van de reis + aankondiging

Dit was ze dan, de Amerikareis 2006 van Kristof en Marijke. Het einde betekent altijd: TIME TO GET EMOTIONAL!
Het was echt waar fantastisch. We hebben geweldige plaatsen en steden bezocht, we hebben schitterende mensen ontmoet, we hebben memorabele avonturen beleefd. Ik heb te weinig tijd om hier iedereen te bedanken die ons heeft geholpen deze reis in mekaar te steken, maar ik doe toch een vluchtige poging. Onze ouders, die ons steunen in alles wat we doen. Annemiek, die ons op een blauwe maandag couchsurfing heeft aangeraden op allesamerika.com. Casey Fenton, de uitvinder van couchsurfing.com, een geniaal plan dat de wereld kan en zal beter maken, one couch at a time! Martine van Joker, voor de praktische hulp tijdens het plannen. Henk en Linda, voor het helpen zoeken van slaapplaatsen. Chris en April, voor het sturen van een uitnodiging voor hun trouwpartij waardoor ze het hele proces in gang hebben gezet (zonder het zelf te beseffen). Alle mensen die hun huizen en hun levens voor ons hebben opengesteld: Jesse en Erin (Boston), Ray (Buffalo), De Calnins en hun fantastische entourage (Wisconsin), Debra (chicago), Tom en Caroline (Chicago), Pamela (Nashville), Josh en Mary (Memphis), Chuck en Michelle (New orleans), Mary Ann (Jacksonville), Darryl en Lee (Jacksonville), De Pirate en zijn vrouw (Saint Augustine), Susan (Melbourne), Josh en Sky (Sarasota), Nerlande (Miami), Rami (New York), Kevin - ook voor het helpen plannen - en Eric (New York), en last but certainly not least: Rosi (Washington DC). Ook wil ik mezelf bedanken voor het mijn best doen tijdens het voorbije schooljaar (al deed ik twee richtingen tegelijk) en het zo vermijden van een allesvernietigende tweede zit. KFC Katelijne voor het begrip. Ik wil alle lezers en commentaarachterlaters danken voor het meebeleven van onze trip. Deze Blog was voor mij een vorm van ontspanning en een welkome uitlaatklep en een toffe vorm van dagboek. Ik vond het tof de reis met jullie te delen. Ik ben er ook zeker van dat we hem gaarne zullen herlezen om herinneringen op te halen.
En de allerbelangrijkste: Marijke. Bedankt om deze reis zo geweldig te maken, en om zo fantastisch te zijn. Ik kan me niemand anders voorstellen om deze reis mee te voltooien. Onze eigen versie van Temptation Island is meer dan geslaagd te noemen. Een verstandig iemand zei ooit: "als je wil weten of iemand de juiste is voor jou, ga er eens twee maanden mee op reis". Afijn, ik weet niet of iemand dat ooit gezegd heeft, maar moest iemand het ooit gezegd hebben, hij had gelijk! (edit Marijke: deze wijze raad - die mij altijd bijgebleven is - en die ik waarschijnlijk ooit heb doorgespeeld aan mijn geliefde toen die in een moment van onoplettendheid verkeerde, is toe te schrijven aan de immer respectabele Mr. Verbist, leraar biologie/informatica aan het KA Lier.) Niet dat ik deze reis nodig had om dat te weten.

Aan mijn lezers: het einde van deze reis betekent niet het einde van deze blog. Als ik terug in Belgie ben zal ik een nabeschouwing van de reis maken, ik zal blijven commentaar geven op dingen die me opvallen of storen, ik zal verhaaltjes blijven vertellen over Amerika, maar ook over dicht bij huis,... Kortom: het is de moeite om af en toe is langs te komen.

Rest mij het nog even te hebben over onze cerebrale verwelkoming op de luchthaven vrijdagochtend elf uur in Zaventem. De veiligheidsdiensten hebben ons gevraagd om jullie te vragen het kleinschalig te houden. Gelieve de spandoeken ook niet te expliciet van taalgebruik te maken. De televisieploegen hebben ons ook gemaild met het verzoek tot kalmte aan te manen. Zij willen hun reportage van ons rustig kunnen draaien. Waarvoor dank!

Bizarre foto's

Soms neem je foto's en merk je pas bij het herbekijken hoe vreemd ze zijn. Ik heb hier twee plaatjes voor jullie geselecteerd die ik er erg bizar vind uitzien. Het eerste is een opname van het Washington monument vanop Capitol Hill (het congress ligt achter mijn rug) en het lijkt alsof een vliegtuig een aanslag wil plegen: het is nog seconden van een inslag verwijderd. Uiteraard is dit een trompe l'oeuil. Het vliegtuig is op weg naar Dulles Internation Airport en vliegt kilometers achter het monument.


De tweede foto is er een genomen vanin het Lincoln Memorial, alweer van het Washington monument. De gigantische obelisk lijkt op dit moment wel een fallussymbool ;) De foto lijkt wel een seksueel getint plaatje, niet waar. Mijn excuses voor de gevoelige zielen en de zwakke magen onder jullie.

Washington DC of: Hoe Veel Memorials Kan Je In Een Stad Bouwen

Washington is een mooie stad, laat daar geen misverstand of twijfel over bestaan. Fantastische metrosysteem, propere straten, schitterende musea, leuke geschiedenis... Maar ik mis een ziel. Ik word liever bijna onwel door de drukte, dan ongemakkelijk door de stilte. DC is clean, te clean naar mijn aanvoelen. Vele mensen die DC tijdens de dag bezoeken, zijn 's avonds alweer weg: politici, diplomaten, adviseurs,... En wat is dat met al die memorials? Om de vijftig meter staat er een monument dat deze of gene oorlog of president moet gedenken. World War II, Vietnam, Lincoln, Jefferson, Holocaust, Washington,... Trop is te veel, zei een bekend Belgisch politicus van voor mijn tijd ooit. De man had gelijk. Er zijn gewoonweg te veel gedenkplaatsen in Washington DC.
Omdat ik de laatste tijd zo veel getypt heb, ga ik de foto's nu voor zich laten spreken. Ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk mooie foto's te trekken tijdens deze reis, dit zijn de mooiste van DC, wat mij betreft. Geef gerust uw vernietigende mening :)

Marijke en Kristof: de restylers

Mijn goede vriend Koen Van Put (advocaaaaaaaaaaaaat!) vroeg me voor de reis wat kleren voor hem te kopen in Abercrombie. Marijke voelde zich geroepen om zich, Trinny en Susanne-gewijs, de restyler te spelen. Als een bezetene ging ze te keer. Twee T-shirtjes, twee hemden en twee polo's later was de transformatie een feit. Nu nog aanproberen!

Tweetaligheid in Amerika

"La semana pasada, Estados Unidos y el mundo recordaron el quinto aniversario de los ataques que llenaron de muerte y sufrimiento una mañana de septiembre como ésta."
Ikzelf spreek geen Spaans, dus ik begrijp helemaal niets van dit stukje. Naar wat ik uit bepaalde woorden kan opmaken, gaat het over de Verenigde Staten. De meeste Amerikanen begrijpen al evenmin een letter Spaans, laat staan een woord. En toch vond ik deze tekst terug op de officiele website van het Witte Huis. Ook in de vele luchthavens die we bezochtten tijdens deze reis - al was het in Miami, Chicago of St. Louis - stonden aanwijzingen in twee talen aangegeven. Een bordje met in groot opschrift "Security", en iets kleiner "securidad".
Voor vele Amerikanen, waaronder de English-Only movement, is dit ontoelaatbaar, blasfemie en meer van dat fraais. Amerika is en zal Engelstalig blijven. Voor anderen is Spaans in het straatbeeld een logisch gevolg van een evolutie die al jaren aan de gang is: de opgang van de zogenaamde Hispanics in the US. Door de stroom van Spaanstalige, al dan niet illegale, immigranten vanuit het Zuiden is Amerika verspaanst. En de Hispanics eisen gelijke behandeling.
Hoewel president bush, conservatief als hij is, niets liever zou willen dan enkel in het Engels corresponderen met de bevolking, de grondwet houdt hem gevangen. Immers, in de originele Constitution staat niets over een officele Amerikaanse taal, simpelweg omdat het probleem zich niet stelde in de tijd van de onafhankelijkheidsverklaring, en later het samenstellen van de grondwet. Alle Framers spraken Engels, het gros van de bevolking sprak Engels, en het zag er niet naar uit dat dit zou veranderen. Door de jaren en de verschillende immigratiegolven heen kwam het taalvraagstuk misschien wel aan de orde, maar het was nooit zo precair als nu. Inwijkelingen uit Haiti, Polen of Italia - om er willekeurig een paar te noemen - spraken dan wel hun taal onderling, ze moesten Engels leren om te kunnen functioneren in de maatschappij. Dat is nu veranderd. In sommige staten dreigt Spaans het Engels te verdringen als "werktaal". In Florida waren er zelfs Spaanstalige televisiestations, zij het erg amateuristisch.
Misschien wat cijfers en getallen om aan te tonen hoe belangrijk Spaans is in bepaalde staten. New Mexico is - misschien niet echt verrassend - de stata met het hoogste aantal Spaanssprekenden. Maar liefst ruim 800 000, of 43% van zijn bevolking. California en Texas tellen ook meer dan 30% spaanssprekenden. Arizona en nevada neer dan 20%. Colorado en Florida net geen 20%. Het totale aantal Hispanics in de VS is maar liefst 40 miljoen. In maar liefst 43 staten is Spaans de tweede taal. Indrukwekkend, niet.
Bill Clinton was de eerste president om zijn speeches te laten vertalen in het Spaans, waarschijnlijk om electoraal te scoren. George W. Bush heeft het voorlopig niet aangedurfd om hierop terug te komen. Hij heeft andere katten te geselen, en wil niet nog meer mensen tegen zich in het harnas jagen.
Hoe moet het nu verder met het Spaanse in de Verenigde Staten? Verschillende studies spreken elkaar tegen. Immers, het Spaans mag dan wel de werktaal zijn in bepaalde staten, het is dat enkel onder leden van de lagere klassen. Als Hispanics willen opklimmen op de sociale ladder, zijn ze nog steeds vaak verplicht om Engels te leren. Vele senatoren en afgevaardigden uit bijvoorbeeld Florida hebben dan wel Spaanse roots, ze spreken vlot Engels, ook thuis. Vele derde generatie Mexicanen spreken ook Engels thuis. Het is afwachten hoe de nieuwe inwijkelingen zullen integreren in de - Engelstalige - Amerikaanse maatschappij.
Ik wil gaarne besluiten met een stukje tekst van een komiek ziens show we bezochten in New York: "What's with the Spanish nowadays. Have you heard they want to translate the Star Spangled Banner into Spanish. Yep. That's right. I just hope the first sentence won't be: 'Jose can you see'"

Om het goed te maken: Rocky relocated

Zoals jullie gelezen hebben is ons bezoek aan Philadelphia deels in het water gevallen, waardoor ik mijn belofte Rocky na te spelen niet hebben kunnen nakomen. En dat viel me zwaar. Ik heb me verontschuldigd en heb beloofd iets te zullen doen om het goed te maken. Bij deze: ik heb Rocky naar Washington DC gebracht. Onder het oog van vele toeschouwers - die uiteraard niet wisten wat er gebeurde - heb ik Rocky nagespeeld op de trappen van The National Archives (waar de originele Declaration of Independence, Constitution & Bill of Rights liggen - zie National Treasure met Nicolas Cage) en van het Supreme Court. Bewijzen? Omdat jullie het zo lief vragen!

Voetbalheimwee

Nooit gedacht dat het zou voorvallen, maar ik begin het spelletje voetbal wel degelijk te missen. Temeer daar Amerikanen soccer als een vrouwensport beschouwen en, elke keer ik hen vertel dat ik voetbal speel, met een verbijsterde blik het onderwerp veranderen. Ik hou ervan om na een lange dag mijn Smartje in te stappen en richting Katelijne te rijden om te trainen. Ik hou ervan om wedstrijden te spelen en - hoe kan het ook anders - te winnen. Ik kan bijna niet wachten om terug een balletje te trappenm zoals dat heet. Omdat dit voor jullie weinig inspirerende woorden zijn, heb ik een humoristisch stukje voetbal in deze post gestopt: een filmpje, om te lachen met andermans leed. Enjoy.

7 november 2006

Zoals jullie op mijn blog hebben kunnen volgen, waren een aantal data sociaal en politiek erg belangrijk in de Verenigde Staten de voorbije maanden. Dat besefte ook de president van de Verenigde Staten, ene George Walker Bush.
28 augustus 2006, 1 jaar na Orkaan Katrina. Bush verschijnt in New orleans om alle mensen daar een hart onder de riem te steken, wat - vergeef me de woordspeling - weinig zoden aan de (gebroken) dijk brengt.
11 september 2006, 5 jaar na de aanslagen van 9/11. Bush geeft een - zo denkt hij zelf althans - memorabele toespraak die de mensen alweer moet bang maken.
En toch zijn het niet de data die ik net opgenoemd heb die in zijn hoofd (en dat van elke politici in de VS for that matter) spelen. Neen, alles draait om 7 november 2006, de dag van de "Congressional Elections": de verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Volksvertegenwoordigers. De Democraten staan te springen om de controle over het Congres, na 12 jaar, eindelijk terug over te nemen van de Republikeinen. Het is nu of nooit. De populariteit van Bush zakt sneller dan de Titanic, binnen de Republikeinse Partij is net een omkopingsschandaal uitgebroken, de mensen zijn de oorlog in Irak beu en de inflatie baart Jan met de Pet (of John with the Cap) ontzettend veel zorgen.
De Democraten hebben twaalf zetels nodig om het Congres over te nemen, en Bush & Co doen er alles aan om dat te verhinderen. Bijna alles wat George W. rond deze tijd uit zijn mouw schudt, wordt toegeschreven aan Karl Rove, bijgenaamd het Brein van Bush. Rove is een politiek adviseur, of beter DE politiek adviseur. Hij bepaalt wat er binnen de Republikeinse partij gebeurt. En Rove is er niet vies van om smerige truukjes te gebruiken (kijk anders eens naar de film "Bush's Brain"). Omdat Rove weet dat conservatieve kandidaten minder kans maken in de uiteindelijke eindstrijd tegen een - meestal - meer liberale democraat, zorgt hij ervoor dat het Republikeins partijbureau meer liberal kandidaten steunt in de republikeinse voorverkiezingen, ook al betekent dit een verloochening van de eigen ideologie en het verraad aan jarenlange medestanders. Die steun neemt dikwijls de vorm aan van vele miljoenen dollars, vaak doorslaggevend in een politieke strijd. (Onderzoek heeft aangetoond dat degene met het grootste budget in 90% van de gevallen ook de race wint).
Bush zelf maakt - kat in het nauw dat hij is - rare sprongen. Dat hij enkele maanden geleden voor het eerst als president een toespraak hield voor het NAACP, en dat hij aankondigde het homohuwelijk bij wet te willen verbieden, is bizar te noemen. Het meest merkwaardige gebeurde echter tijdens zijn speech begin deze week om 9/11 te "herdenken". Bush riep op tot harmonie in de strijd tegen het terrorisme, en dat terwijl hijzelf drijft op polarisering (het heeft hem zijn tweede termijn opgeleverd). Het was in 2004 zelfs zijn politieke reddingsboei. Dit enkel om het Congres te redden.
Nu, waarom heeft Bush zoveel schrik dat het Congres in handen komt van de Democraten? Enerzijds vreest de huidige president dat het Congres hem niet meer zal volgen in zijn - vaak onnavolgbare - redeneringen en voorstellen. Na 9/11 keurde het Congres bijna alles goed wat door Bush werd voorgelegd. Een verhoging van het budget voor Defensie, done. Een verlaging van de belastingen op vermogen (en dus voor de superrijken), done. De laatste maanden is het Congres echter opmerkelijk minder volgzaam. De president vreest dat een democratische meerderheid in het Congres de situatie nog zal doen verergeren en een voortdurend "njet" betekent, een probleem waar Bill Clinton ook mee worstelde tijdens zijn presidentschap. Anderzijds vreest de president dat een democratische meerderheid zal aansturen op sancties tegen het niet naleven van de grondwet. Bush vreest zogenaamde "senatorial hearings", of zelfs een impeachment (afzetting). Hoewel hijzelf het "breken van de wet" geoorloofd vindt omdat de VS in oorlog zijn, zijn velen het daar niet mee eens. Er is immers nooit een oorlogsverklaring geweest, om een argument aan te halen.
Hoewel hij de Democraten vreest, komt de meeste tegenstand - verrassend genoeg - echter niet vanuit Democratische hoek, maar vanuit zijn eigen partij. Enkele vooraanstaande republikeinen keren zich tegen de president op een aantal belangrijke punten. Zo volgen zij Bush niet in zijn vraag tot het inschrijven in de grondwet van een artikel dat officieel de Geneve conventie moet verduidelijken, maar praktisch gezien betekent dat de CIA verder buiten de wet kan opereren. Aanvoerder van het verzet is ene John McCain, een man met een behoorlijke dosis ambitie en klaar voor het presidentschap zo wordt gefluisterd. Best mogelijk dat deze man Bush zal opvolgen in 2008. (Als het een Republikein wordt, zou ik mijn geld op hem zetten. Wordt het een Democraat, dan tip ik op Hilary - of beter "Billary", daar velen Bill terug willen - Clinton).
Wordt ongetwijfeld vervolgd. 7 november is een datum die de koers van Amerika, en van de wereld kan (en hopelijk zal) veranderen.
In afwachting van het vervolg, tijd voor humor. Comedy Central vond de toespraak van Bush ook bizar en de heerlijk geestige John Stewart heeft er zijn Daily Show aan gewijd. Kijk en lig in een deuk!
Mijn favoriete quote: "Say what you want about this presidency, but after this speech it is officially 15 minutes shorter".

Onze laatste stop en host

We zitten nu in Bethesda, Maryland. Een gehuchtje op 25 minuutjes van Washington DC, in het prachtige huis van Rosi Midleton. Na onze negatieve ervaring in Philadelphia doet het goed om weer een fantastische gastvrouw te hebben. Ze heeft voor ons gekookt, heeft ons naar Baltimore gereden, ... wat ervoor zorgt dat we deze schitterende reis in schoonheid kunnen eindigen.

Geschiedenislessen tegen 100 km/u.

Aangezien we in Philadelphia een te dure hotelkamer moesten boeken, besloten we de stad in een dag te bekijken. Helaas betekende dit dat we een aantal dingen moesten overslaan. Met pijn in het hart moet ik jullie dan ook meedelen dat ik NIET, en ik herhaal NIET, op de trappen van het Museum of Art Rocky heb kunnen naspelen. Ik beloof jullie echter dat het zal goedmaken.
We hebben de tweede dag Philadelphia vervangen door een dagje Baltimore, Maryland, flexibel als we zijn. Wat deden jullie daar dan, vragen jullie zich af. Wel, geschiedenislessen tot ons nemen tegen 100 km/u. (vandaar de titel van deze blog). Zij die niet van geschiedenis houden mogen nu verder surfen op het net.
...
..
.
Goed, jullie zijn gebleven, dat betekent dat jullie geinteresseerd zijn in een streepje Amerikaanse geschiedenis. Ik zal deze post opdelen in wat we in Philadelphia gedaan hebben, en - in mindere mate - wat we in Baltimore hebben bezocht.

Philadelphia: cradle of liberty and independence
Hoewel het niet langer een van de toonaangevende steden van Amerika is, is Philadelphia nog steeds erg belangrijk, maar dan vooral vanuit historisch oogpunt. In Philadelphia is het immers allemaal begonnen voor Amerika. In de loop van de 18de eeuw was het Britse Imperium in een geldopslorpende oorlog verwikkeld (again!). De schatkist begon angstaanjagend leeg te ogen. De oplossing die politici toen, en nu nog steeds, op zo'n moment uit hun mouw schudden is: belastingen. De Amerikaanse kolonies werden verplicht belastingen te betalen op goederen zoals postzegels, thee,... en dat zinde hen absoluut niet. Immers, hoewel ze belastingen moesten betalen, hadden ze niks in de pap te brokken. De kolonies hadden geen afgevaardigde in de senaat of het huis van het Britse Rijk. Onder de slogan "no taxation without representation" besloten een aantal vooraanstaande Amerikanen zich te verzetten tegen de Britse Kroon. Ronkende namen als Franklin, Washington, Madison, Jefferson,... kwamen samen in Philadelphia om zich te beraden over de strategie. Na wekenlang beraad besloten ze (56 man) een onafhankelijkheidsverklaring te onderschrijven, op 4 juli 1776. Dit document, in feite een langgerekt persbericht geschreven door Jefferson en verbeterd door Franklin, werd openbaar gemaakt op Independence Square, dat toenertijd uiteraard nog niet zo heette. Een provocatie. De Britse Koning was dan ook woedend en stuurde meer troepen naar Amerika. Het Amerikaanse leger, veel zwakker en geringer in getal dan het Briste dreigde in de pan te worden gehakt. Franklin zocht steun in Frankrijk, en kreeg deze ook. De revolutie werd gewonnen, en Frankrijk was het eerste land om the US als land officieel te erkennen. In hetzelfde Philadelphia werd een eerste grondwet, the articles of confederation, geschreven. Meer dan tien jaar later werd de Constitution geschreven en getekend, in hetzelfde Philadelphia. Hier een aantal foto's van het gebouw en de authentieke kamer waarin dit alles gebeurde. Kiekenvel, niet waar ;)



Baltimore
Vandaag hebben we Baltimore, en dan meer specifiek Fort McHenry bezocht. Op zich is de slag om Baltimore in 1814 niet meteen ontzettend belangrijk. Wat er gebeurde: de Engelsen en de Fransen waren weer maar eens in een oorlog verwikkeld. Amerika wilde neutraal blijven, aangezien handel met beide landen hen veel geld opleverde. De fout die Amerika na de revolutie echter had gemaakt was het afschaffen van de Navy. De handelsschepen konden zo niet verdedigd worden tegen baldadigheden. Toen de Engelsen en de Fransen Amerikaanse handelsscheoen begonnen aan te vallen voor personeel en goederen, konden de Amerikanen hier weinig tegen doen. Na enkele maanden vond een regiment in Baltimore het genoeg geweest. Zij vernietigden enkele schepen en namen enkele Britten gevangen. Het Britse leger trok daarop naar Washington, brandde het huis van de president plat en vervolgde de weg naar Baltimore. Daar wachtten 10 000 Amerikanen hen op. Na een twee uur durend gevecht hield Baltimore stand. Zoals gezegd, op zich niet meteen belangrijk... ware het niet dat een Amerikaanse gevangene genaamd Francis Scott Key vanop een Brist schip een versje schreef over deze aanval. Een gedichtje dat tegenwoordig gekend is als "the Star Spangled Banner", het volkslied van Amerika.


Zij die zich geroepen voelen mogen even rechtstaan bij het lezen van het volkslied ;)
O say, can you see, by the dawn's early light,
What so proudly we hailed at the twilight's last gleaming,
Whose broad stripes and bright stars, through the perilous fight,
O'er the ramparts we watched, were so gallantly streaming?
And the rockets' red glare, the bombs bursting in air,
Gave proof through the night that our flag was still there;
O say, does that star-spangled banner yet wave
O'er the land of the free and the home of the brave?

Eerste negatieve couchsurfingervaring: Hoe Kristof en Marijke wachtten aan een deur die niet openging

Vrijdagmiddag, Philadeplhia. Kristof en Marijke zoeken zwaar gepakt en gezakt, met te weinig nachtrust achter de oren, naar de juiste metrolijn die hen bij hun nieuwe hosts in Philadelphia moet brengen. De zakken en de weinige uren slaap beginnen door te wegen, ze kijken dan ook uit naar een beetje fysieke en emotionele rust. Helaas zit die er niet meteen aan te komen. De trip met de subway, die overigens een half uur duurt, voert hen door de zwarte ghetto's van Philadelphia. Het uitzicht vanuit de metrostellen voorspelt weinig goeds van de buurt die hun host omschreef als "a main shopping district". De negatieve voorspelling komt uit wanneer de twee als muilezels hun weg zoeken naar het appartement. Overal zijn sporen van geweld zichtbaar. Een huis zonder een ingegooid raam is een uitzondering. Temidden van al dit fraais staat appartement 43a: het stulpje van onze gastheer. Door het besmeurde raam is, naast een deur in de verte, vooral rommel te bespeuren. Ware de twee ratten geweest, ze hadden zich als het ware thuis gevoeld. Helaas behoren de twee tot het species van de homo sapiens sapiens. Boven is een hond onophoudelijk aan het blaffen. Marijke en Kristof zoeken zonder succes naar de deurbel die er niet blijkt te zijn. Aangezien ze geboren zijn in de twintigste eeuw weten de twee jongelingen wat deze situatie van hen vraagt: een flinke tik tegen de metalen deur. Geen reactie. Een tik wordt een mep, en later een poging de deur eigenhandig uit de stijl te sleuren. Als Marijke moe is, wordt ze eerst een tikje aggressief, en daarna moedeloos. De twee besluiten Robert te telefoneren. Helaas neemt de man niet op, hoewel hij hen iets anders had beloofd. De gemoedsgesteldheden van de twee beginnen te muteren: Marijke verandert van ietwat aggressief naar moedeloze wanhoop, Kristof wisselt zijn vermoeidheid in voor een lichte vorm van agressie. Toch besluiten ze, na het achterlaten van een wanhopig voicemailberichtje, nog een halfuurtje te wachten. Het plan ergens iets te gaan drinken wordt opgeborgen. Immers, er is helemaal geen gezellige cafeetje in de buurt en de twee voelen er weinig voor om politieke meningen uit te wisselen met de locale gangsters die deze buurt overduidelijk rijk is.
Een halfuurtje later wordt het besluit genomen: de twee keren terug naar Philadelphia stad, zullen daar afwachten of Robert hen belt, en zullen een plek zoeken om in afwachting daarvan hun rugzakken te plaatsen. Het telefoontje van Robert kwam niet. Kristof en Marijke zagen zich verplicht een hotelkamer te boeken. Een door het aanzien van een nu al huilend Vlaams meisje genaamd Marijke ontroerde receptioniste van het Visitor Center van Philadelphia besloten de twee te helpen. Tot overmaat van ramp bleek Philadelphia echter overspoeld door zakenmensen: amper een kamer te krijgen. 150 dollar voor een brutaal wansmakelijke hotelkamer met een gebroken slot, een bed vol assen, een vuil bad,...

De twee waren echter te moe om te klagen en besloten het geschenk aan te nemen. Ze genoten van de dag Philadelphia en poogden niet meer aan Die Verschrikkelijke Dag te denken. En Robert? Wel, hij belde hen zes uur later op en schreef alles toe aan een misverstand. "Je moet maar durven, gij se klootzak," dacht Marijke, maar goed opgevoed als ze is, zei ze: "geen probleem, we hebben al een kamer geboekt". En daarmee was de kous af.

Planning voor de laatste week

Het is onze laatste avond in New York en we zijn uitgeput. We hebben - zo kennen jullie ons - niet alles becommentarieerd dat we hebben gedaan. Niets over The Statue of Liberty, Ellis Island, De Broadwayshow Spamalot, Broadway on Broadway, het Gennaro Festival in Little Italy waar we indirect in contact kwamen met de Maffia, de ontmoeting met superster Julie Styles, ons shoppingavontuur, de aankoop van een iPod, de verschillende wandeling door de wijken van New York, Justin Timberlake op MTV TRL, het feit dat we twee films hebben bekeken in een bioscoop op Times Square (the Illusionist: ZIEN! en Wicker Man NIET ZIEN!), onze wandeling over de Brooklyn Bridge, .... Als jullie aandringen kunnen we jullie overstelpen met verhalen, maar dat slurpt veel van onze diebare tijd op ;)

Hoe zit het nu met jullie laatste week? Dat willen velen onder jullie weten. En als jullie nederige dienaar (in afwachting van mijn internationale carrier) post ik het schema voor onze laatste week MET datum en uur van thuiskomst zodat de ontvangstcomites vergaderingen kunnen beleggen, zodat ouders bloemstukken kunnen maken (Marijke houdt van rode rozen), zodat jullie een menu kunnen samenstellen voor een welkomstdinner (frieten aub!), zodat jullie voldoende tijd hebben om spandoeken te maken, zodat jullie tijd hebben om eem verrassingsfeestje te organiseren (we'll act surprised),...

* Morgenvroeg vertrekken Marijke en ik richting Philadelphia, alwaar we de plaatsen zullen bezoeken waar de Grondwet werd getekend en de Verenigde Staten werden gevormd. Ook zal ik voor jullie Rocky naspelen, iets om naar uit te kijken. In Philadelphia zullen wij verblijven bij een rocker (als in: muzikant), met baard. Hij heeft morgenavond een concert en heeft ons al uitgenodigd.

* Zondag nemen we dan de bus naar Washington DC, de hoofdstad van the US en thuis van hun fantastische president... We zullen er The White House bekijken (zij het van ver), verschillende musea bezoeken, meelopen in een politieke protestmars,...

* Donderdagavond nemen we het vliegtuig naar Londen vanuit Washington. Vrijdagochtend rond elf uur komen we aan in Zaventem. Neem even pen en papier en schrijf op: "vrijdagochtend, elf uur, Marijke en Kristof begroeten in Zaventem". We zien jullie dan in real person! Ondertussen houden we jullie op de hoogte van hoe het met ons gaat. Het is al een gekke reis geweest met vele avonturen en we zullen er een wwardig slot aan breien. Das beloofd!

Hoe Kristof en Marijk in het Fox News kwamen!

"If you can make it here, you can make it anywhere, New York" is zo ongeveer wat Frank Sinatra zong (de echte fans mogen me verbeteren). Wel, om te zeggen dat we het gemaakt hebben is misschien ietwat voorbarig, maar een eerste stap richting sterrendom is gezet. Onder impuls (lees: gezaag) van Marijke spendeerden we ongeveer een uurtje aan de deur van een modeshop in de hoop ontdekt te worden, het is immers Fashion Week in New York. Na het afwimpelen van enkele financieel minder aantrekkelijke voorstellen... Neen, akkoord, de waarheid heeft ook haar (beperkte) rechten. Na het tot vervelens toe staan wachten, besloten we gewoon iets te gaan eten in het Hard Rock Cafe op Times Square. En dan, op een moment dat we het niet meer verwachtten, werden we aangeklampt door een Fox News team. Of we geen commentaar wilden geven over het feit dat, voor het eerst in de Amerikaanse televisiegeschiedenis "jeopardy" en "wheel of fortune" uitgezonden werden in High Definition op een reuzenscherm op Times Square. Uiteraard hebben wij daar helemaal geen mening over, maar een spontane reactie in de trant van: "euhm... I don't know. I don't care... and by the way, I don't think people come to Times Square to watch television, trying to avoid cabs!" Ze legden ons woorden in de mond de dienden te herhalen. "We love Jeopardy and Wheel of Fortune in High Def".

Een leugentje om bestwil zeg maar, en we kregen er zelfs een balpen voor! Een leugentje om onze carriere te lanceren, zodat we uiteindelijk gigantisch bekend, rijk en aantrekkelijk zullen zijn.
En wanneer het zover is, zal ik geen blog meer bijhouden over mijn saaie leven, maar zullen vele fans (vooral tienermeisjes gok ik zo) een blog beginnen OVER mij.Ik kan bijna niet wachten!

Waar zitten jullie nu?

We hebben het jullie al geregeld verteld, en onze vertelsels gestaafd met foto's: Couchsurfing brengt je op plaatsen die anders niet te veroorloven zijn. In New York hebben we tot nu toe op twee plaatsen verbleven. De eerste drie dagen overnachtten we bij Rami, een Israelisch-Amerikaanse student aan Columbia University, dat is Upper Westside voor zij die thuis zijn in NEw York (voor zij di eniet thuis zijn in NY: dat is waar West Side Story zich afspeelt). Ons appartement was - letterlijk - vlak over Columbia University.
Op dit moment zitten we in The financial District, in een appartementsgebouw met zicht op - u raadt en gelooft het nooit - the Statue of Liberty en the Manhattan Skyline (in feite is het gebouw een deel van the Manhattan Skyline).

Ik post hier met graagte een foto vanuit het raam van de kamer waarin wij slapen. Als we wakker worden is dit het zicht dat New York ons biedt.

US Paranoiaville

Dit is een vervolg op de legendarische - dat wil ik zelf althans graag geloven - post over hoe Amerikanen er alles aan doen om een rechtzaak te vermijden. Herinner u het opschrift op het wasmachine. Onlangs liepen we op Times Square en daar kregen we volgende leaflet on de handen geduwd. Madame Tussaud's maakt reclame: toeristen krijgen de kans om bekendheden te bekijken in het museum. Kijk zelf even naar de kleine lettertjes naast het sterretje onderaan de folder :)

9/11 herbeleefd: een portret

Het is maandag. Normaal gezien zit de metro van New York altijd afgeladen vol. Zo vol dat een dakloze in je oor ademt aan de ene kant, en een corpulente dame op je tenen staat aan de andere. Zo vol dat je zo snel mogelijk weg wil. Vandaag niet. Het is rustig en stil. Enkel wat giechelende meisjes en het ritmisch gekabbel van de stalen cabine die contact maakt met de sporen.

Het is 11 september, 5 jaar na wat New Yorkers ietwat ontwijkend omschrijven als "that day". Tijdens "that day" ervaarde de stad een collectief trauma dat nog steeds niet geheeld is, getuige het feit dat het zo rustig is in de metro. Er leeft een vreemde angst onder mensen, er hangt spanning. Terwijl de veiligste stad om met de metro naar je werk te gaan op de verjaardag van 9/11, waarschijnlijk New York is, bewaakt door duizenden agenten (men zegt 10 000) en soldaten. Ook de Coast Guard heeft extra personeel ingezet uit vrees voor een aanval over water. Het is irrationeel om te denken dat je risico loopt slachtoffer te worden van een terroristische aanslag... of niet? Ik probeer me in te beelden hoe het moet geweest zijn voor mensen in Madrid of Londen. Zij dachten ongetwijfeld ook dat zij nooit slachtoffer konden zijn van een aanslag, en dan toch... Ik kijk rond op zoek naar vreemde figuren, iets minder comfortabel en op mijn gemak dan daarnet. Ik lijk wel weer twaalf. Toen keek ik ook onder het bed om te zien of er niemand lag, hoewel ik diep vanbinnen wist dat dat dat niet kon. Ook nu nog voel ik soms aan de deurklink, hoewel ik de deur net op slot heb gedaan. Dit is hetzelfde. Bizarre vragen stromen door mijn hoofd. "Misschien is die dakloze wel een vermomd lid van Al Qaeda?" "Is die man gewoon dik of is dat een bom rond zijn lijf?" Ik stel me voor hoe de rugzak van het oude dametje naast me plots ontploft en ons wegslingert. Ik panikeer, kijk naar het schema van de stops, en zie dat het nog een halte is voor we op onze bestemming zijn. Ik probeer "cool" te blijven, maar kan mezelf er niet van weerhouden oncontroleerbaar heen en weer te schuifelen op mijn harde stoel. Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn, bereiken we eindelijk de halte waar we moeten zijn. Ik sta cool op, werp een blik op de rugzak van het dametje, wens haar een goeiedag, en wandel zo rustig mogelijk naar de uitgang. Op het perron lach ik met mijn eigen absurde gedrag en wandel met Marijke aan mijn hand het station uit. We zijn op weg naar de World Trade Center site. We hebben besloten om pas in de namiddag te komen, hoewel er een ceremonie gepland was in de ochtend: familieleden van de slachtoffers die de namen van het geliefden voorlezen. Marijke en ik willen niet overkomen als ramptoeristen en foto's nemen van rouwende mensen. Ik kijk omhoog, naar waar de torens ooit stonden en zie niks dan blauwe lucht. Ik probeer me in te beelden hoe het was toen de torens er nog stonden. 110 verdiepingen hoge mastodonten die de skyline van Manhattan, en elke postkaart, domineerden. Nu, niks meer. Een gigantisch groot gat in het midden van de stad waar na vijf jaar nog steeds niks gebouwd is.



Marijke en ik mengen ons in het gewoel. Mensen van allerlei pluimage zijn op deze dag afgekomen, de meesten helaas om deze dag in hun voordeel te gebruiken (of eerder: misbruiken). Er zijn politieke activisten van beide partijen. Een man die zweert bij een bord dat zegt dat president Clinton verantwoordelijk is voor de aanslagen. Wat verder een andere die Bush en zijn administratie leugenaars vindt. Er zijn ook - hoe kan het anders - mensen die geloven in een complottheorie: dat 9/11 een operatie van de CIA in opdracht van de president was. T-shirts met het opschrift "investigate 9/11" moeten mensen ervan overtuigen dat niet moslimterroristen, maar Amerikanen de gebouwen hebben neergehaald. Waarom? Verschillende redenen. Zo zou de president de aanslag besteld hebben om een oorlog te kunnen beginnen. Anderen zeggen dat de eigenaars geld van de verzekering wilden. Etcetera. Verhitte discussies vinden plaats tussen deze gekken en mensen die vinden dat ze respect moeten tonen op deze dag (waarvan ik er een ben). En toch lees ik hun pamfletje, vol met vragen die onbeantwoord zijn gebleven, en zucht. Waar houden sommige mensen zich toch mee bezig.



Bij het zien van alweer een gek richt ik mijn ogen omhoog en denk aan hoe het moet zijn om vast te zitten honderden meters boven de grond. Hoe het moet zijn de keuze te hebben tussen levend verbranden en in de diepte springen. Het het moet zijn de dood te aanvaarden en je 100 verdiepingen naar beneden te laten vallen. Hoe hard ik ook probeer, ik kan het me niet inbeelden, onmogelijk. 's Avonds - terwijl ik naar the tribute in Light kijk, twee lichtstralen die de WTC-torens voorstellen - laat het idee me niet los. Ik wil weten hoe het voelt...

Het is woensdag. Marijke en ik staan op het Empire State Building, na de ondergang van de WTC-torens terug de hoogste toren in de stad, 1250 feet hoog. We staan op de 86ste verdieping. Ik kijk omlaag. Mensen zijn stipjes, auto's zijn matchboxjes, gebouwen zijn wazige vlekjes. In de verte vormt de Manhattan skyline de horizon samen met het Vrijheidsbeeld en Ellis Island. Na de verplichte audio-tour blijf ik nog even staan vooraleer terug naar beneden te gaan, gewoon, om wat te kijken. In de verte stijgt een vliegtuig op van JFK International Airport. Dezelfde irrationele twijfel als in de metro maandag besluipt me. Wat als terroristen besloten hebben om dit keer de Empire State aan te vallen en dezelfde strategie gebruiken? Wat als ze een vliegtuig in dit gebouw rammen en we vast zitten? In mijn hoofd zie ik de vlammen al door de liftschachten knallen, zie mensen hulpeloos rondhollen, mompelend dat "dit niet aan het gebeuren is". In het begin probeer je jezelf te redden, maar langzaam aan komt het besef: we zitten vast. De trappenhallen zijn duizenden graden celcius warm en gevuld met rook. Helicopters kunnen geen reddingsoperaties op gang zetten omwille van diezelfde rookpluim. Ik leun naar voren en kijk naar beneden. "Je moet al wel heel wanhopig zijn om van zo hoog te springen" Marijke was blijkbaar aan hetzelfde aan het denken. "Inderdaad", zeg ik, voor we naar beneden gaan, naar de begane grond, naar het het velige straatniveau? Or is it.... Paranoia blijkt een besmettelijk beestje te zijn.

5 jaar 9/11.... maar geen Memorial

Het is nu 5 jaar geleden dat terroristen twee vliegtuigen in de WTC-torens stuurden en duizenden de dood inzonden. 5 lange jaren, maar voor wie Ground Zero bezoekt lijkt het minder lang geleden. Hoewel er vlak na de aanslagen met krachtige rethoriek een snelle heropbouw werd beloofd, is een gapend gat het enige wat bezoekers vandaag de dag te zien krijgen (waar op dit moment alle namen van de overledenen worden voorgelezen: emotioneel). Burgemeester Michael Bloomberg, hoewel razend populair in New York, wordt door de buitenwereld vaak met de vinger gewezen. Er zijn verschillende redenen waarom de heropbouw op Ground Zero zo verschrikkellijk traag gaat. Ground Zero is niet zomaar een project: de ogen van de wereld zijn erop gericht en iedereen wil zijn zegje doen. Families van nabestaanden willen een gigantisch memorial opdat de wereld niet zou vergeten. Bepaalde economisten willen kantoorruimte om het verlies van de miljoenen viekante meters op 9/11 goed te maken. Anderen, ervan overtuigd dat Lower Manhattan bedoeld is om te leven, willen appartementen. Vele mensen willen dan ook hun stempel drukken op de site. Maar de vraag voor de buitenwereld is: wie is nu eigenlijk verantwoordelijk voor de herobouw?
Eerst en vooral heeft burgemeester Bloomberg, hoe graag hij en zijn "buddy" doctoroff dat ook anders zouden willen zien, geen enkele jurisdictie op het stuk land waar vroeger de WTC-torens opstonden. De Stad New York heeft niets te zeggen. Dat gedeelte van Lower manhattan is namelijk sinds mensenheugnis in handen van de Port Authorities, de havenautoriteiten (waarvan Gouverneur Pataki de helft bezit). Zij hebben op hun beurt de gebouwen die op Ground Zero stonden verhuurd aan Larry Silverstein, een ontwikkelaar, in juli 2001, slechts enkele maanden voor 9/11. Het is Silverstein, en Silverstein alleen, die na de aanslagen kon beslissen wat er moest gebeuren op de site. En Silverstein was zich bewust van de zware taak die hem wachtte. Vergadering werden belegd, de nabestaanden werden geraadpleegd, fondsen werden gezocht. Uiteindelijk schreef Silverstein een westrijd uit. Verschillende vooraanstaande architecten moesten een ontwerp insturen en een jury van kenners zou er het beste uitpikken. Als winnaar kwam Libeskind uit de bus, die een cirkel van vijf gebouwen voorstelde met als belangrijkste gebouw de Freedom Tower van 1776 (het jaar van de onafhankelijkheidsverklaring) feet hoog . Vandaag is die toren het enige dat nog van Libeskinds plan overeind is gebleven. Silverstein heeft de architect al zijn macht ontnomen en heeft het plan aangepast. Helaas beschikt Silverstein niet over voldoende fondsen: als ontwikkelaar moet hij hopen op voldoende verhuur van kantoren. Dat is net waar het schoentje wringt. Op dit moment is er een gebouw dat op Ground Zero werd gezet. Een skyscraper van "slechts" 50 verdiepingen. Op dit moment staat het gebouw half leeg. Silverstein krijgt het niet verhuurd. Daarom wacht Silverstein op overheidssteun om het project te financieren. Hij vreest het failliet. Immers, het World Trade Center, stond ook tientallen jaren bijna leeg voor het een symbool van het kapitalisme werd. Silverstein heeft echter zulk een slecht imago dat het politieke zelfmoord zou zijn hem te steunen. De enige optie die de ontwikkelaar had, was een deel van zijn macht af te staan in ruil voor geld. Dat is wat de voorbije maanden is gebeurd. Hopelijk zal het nu vooruit gaan. Een gat is niet wat New York verdient.
(wie wil nalezen wat IK vind dat er met de site moet gebeuren: http://mindspinnerdagboek.blogspot.com/2006/01/911-memorial.html )

The Cruisemeisters

We zijn op dit moment in New York, en het contrast met onze trip naar de Bahama's kon - qua attitude - moeilijk groter zijn. Hier zijn mensen hard. New York, dat is de "don't bother me"-levenswijze. Mensen in de metro's zijn op weg naar hun werk en willen niet praten. Ze hebben iPods in hun oren, veinzen een boek te lezen, of zetten een zonnebril op. De Cruise, dat is de "vertel me meer"-houding. Mensen zoeken tijdens hun vakantie contact op en praten honderduit tegen iedereen over vanalles en nog wat, koeien, kalveren en andere fauna en flora. De Cruise was dan ook echt ontspannend. We beschouwen de boottrip als "vakantie in de vakantie". Na Miami waren we namelijk uitgeput van het reizen: lange busreizen, vliegtuigtrips, het regelen van slaapplaatsen,... vermoeit een mens. De cruise kwam op het juiste moment.
Ik weet dat jullie zitten te wachten op een verslag van hoe het was, wat we juist gedaan hebben, hoe de stranden in de Bahama's eruit zien en.... hoe bruin we zijn. Dus: without further ado.

Dag 1: the first encounter
Wat ons meteen opviel op The Majesty of the Seas was de luxe. Een casino, twee zwembaden, een outdoor basketbalveld, verschillende bars, restaurants,...

En bovenal: alle eten bleek gratis te zijn. Ken je het gevoel: je kijkt op de menukaart en je twijfelt tussen de steak en de kip. Wat doe je dan op een cruiseschip? Simpel. Beide bestellen. Lekker decadent, ik geef het toe. Maar zoals ik al in een vorige post aangaf. When you're in Rome, do as the Romans do. The Romans bleken in dit specifieke geval veel meer te eten dan goed voor hen was, dus hebben wij hen daarin geimiteerd, en we waren succesvol. Naast gratis bleek het eten namelijk nog erg goed te zijn ook. De eerste avond hebben we het schip verkend, zijn we wat gaan drinken (of zoals de Hollanders dat noemen: wat wezen drinken). Gezellig! Er zijn minder aangename dingen denkbaar dan rustig cruisen, een cocktailtje in de hand, en rustig naar de sterren kijken.
Het enige negatieve aspect aan de eerste dag was de safety drill. Tientallen minuten in vijfendertig graden staan met een reddingsvest om je nek doet je wensen dat het schip zou vergaan: water!


Dag 2: Nassau, the Bahama's
Om acht uur 's morgens kwam het schip de haven van Nassau, de hoofdstad van de Bahama's, binnen. Wij hadden daags voordien een snorkelexcursie geboekt voor de ochtend. Snorkelen is - durf ik nu al zeggen - een nieuwe passie geworden. Eerst een boottochtje van een uur naar het reef, met zicht op de stad.
Daarna het water in. Rustig op het wateroppervlak drijven, met onder je de mooiste vissen/planten die je ooit hebt gezien, is heel erg rustgevend en doet je alles relativeren. Een soort yoga, maar dan zonder al die vreemde poses. Alleen jammer dat er zoveel andere mensen ronddreven.

In de namiddag trokken marijke en ik, onder begeleiding van een tropische regenval om u tegen te zeggen, de hoofdstad van de Bahama's in. Een vreemde stad. Decadent rijk leeft vlak naast zielig arm. Een limo achter een bijna uit-elkaar-rammelende bus, is een normaal gezicht in Nassau. je hebt uiteraard het paradijslijke deel van de stad: de witte stranden, de wuivende palmbomen, de natuur. Maar er is ook het snerige gedeelte: de ranzige hutjes, de bedelaars,...

Na wat rondhangen in het stadje bezochten we een sigarenfabriekje waar arbeiders sigaren rolden met de hand. Een tip van een couchsurfer. Er worden sigaren verkocht die 800 dollar kosten... per stuk. Marijke en ik hebben er een geprobeerd van 20 dollar.

Des avonds was het "the captain's Dinner". Gans opgekleed naar een gratis, decadent schransfestijn gaan is een aanrader! Gezellig, lekker en leuk om mensen te kijken. Needless to say dat wij het mooiste koppel van de avond waren. Oordeel zelf!

Owkay, ik geef toe. Je kan op deze foto niet goed zien of we mooi gekleed zijn MAAR we hebben ons weer in de doeken laten doen en een foto gekocht waarop we beiden in volle ornaat te zien zijn. Als we een scanner tegenkomen een dezer zullen jullie dat exemplaar op deze blog terugvinden!

Dag 3: Cococay, Bahama's
Cococay is een prive-eiland van het bedrijf Royal Caribbean exclusief voor haar gasten. Een eiland uit de boekjes. Als je aan bahama's denkt, dan denk aan eilandjes zoals het deze. Ik ben weer gaan snorkelen. Veel mensen hadden hetzelfde idee opgevat, maar kwamen er snel weer van terug omwille van de vele kwallen in het water. Ik ben dan ook een paar keer gestoken (het voelt als een bij, maar als je er azijn op doet voel je na een paar uur niets meer). Het positieve was dat ik quasi alleen was in het water, tussen een vliegtuigwrak en tientallen prachtige vissen. Ik heb een paar fotootjes geselecteerd om jullie op te zadelen met een gevoel van jaloezie.



's avonds, als op bestelling, was het volle maan. Als je mij het toppunt van romantiek vraagt, zal het antwoord waarschijnlijk volgende zin benaderen: "het rondwandelen op het dek van een cruiseschip in een zalig temperatuurtje van 35 graden, kijkende naar de volle maan, in het gezelschap van de vrouw die je graag ziet". Melig? misschien wel.


Dag 4: Key West, Florida
Key West, ofte Jimmy Buffett's Margaritaville. Een prachtig stukje Amerika vol geschiedenis. We hebben er rondgewandeld, het huis van schrijver Ernest Hemingway, het "Little White House" waar veel vergaderingen worden gehouden door de president en zijn gevolg.


Daarna zijn we - hoe kan het ook anders - gaan snorkelen. Een Catamarantochtje van een uurtje, daarna wat snorkelen. Relaxing!

Daarna zijn we naar de zonsondergang gaan kijken op het bovendek. Een foto om jullie te laten meegenieten.


Dag 5: the goodbye
Of zoals onze buschauffeur het zei: "welcome to the real world people". Met pijn in het hart en voedsel in de maag (we hadden nog snel wat gegeten) vertrokken we naar Miami airport.


En dan nu de belangrijkste vraag: hoe bruin is kristof? Het antwoord komt in een foto waarin VOOR en NA vervat zitten.