Nieuw internetproject

Zoals jullie weten was ik erg nauw betrokken bij de webkrant van onze school. Als hoofdredacteur met name. Nu heb zelf, met enkele vrienden, een nieuw initiatief uit de gron dgestampt. We schrijven dynamische columns voor zij die een mening nodig hebben :)

www.uzegt.be

Jullie zouden me een groot plezier doen er even rond te neuzen en te zeggen wat jullie ervan vinden. Elke suggestie is er één!

bedankt,

Kristof
ps: Helaas wil dat wezegen dat mijn activiteiten op deze blog tot een minimum zullen herleid worden. Alles wat ik te zeggen heb, zal op deze blog te lezen zijn!

TerLoops

Mijn vrienden bezoekers,

Eindelijk is het zover: TerLoops gaat online! Na zwoegen en ploeteren, zweten, huilen en bloeden is het zover. Check de site op http://terloops.splinternet.be. Als hoofdredacteur ben ik behoorlijk fier op mijn kind :) Geef gerust jullie mening!

verkiezingen in VS

Wat bijna onhaalbaar werd geacht, is gebeurd. De Republikeinen zijn hun meerderheid in Congress voor het eerst in twaalf jaar kwijt. De Democraten haalden de grootste overwinning sinds 1974 en zorgden voor een ware machtsverschuiving.
Ik wil het even niet hebben over de gevolgen van deze machtsverschuiving - dat is louter speculeren, dat doe ik op andere plaatsen - maar over de oorzaken van het verlies van de Republikeinen. Algemeen wordt aangenomen dat de G.O.P. (Grand Old Party, bijnaam voor de Republikeinen) afgestraft is omwille van het Irakbeleid én de daaruit volgende onpopulariteit van president Bush. Dat dat zo is, valt niet te betwisten. Maar volgens mij was er méér aan de hand.
De laatste weken voor de verkiezingen heeft de Bush-administration een aantal tactische vergissingen begaan. De grootste was de aankondiging om een "Mexicaanse muur" te bouwen in het Zuiden van Amerika. Het immigratiedebat verdeelt de VS. De conservatieven, die zich het meest vereenzelvigen met het gedachtengoed van de G.O.P., willen een strikte immigratiebeleid en een stop van de instroom van miljoenen illegale Mexicanen. Om deze conservatievelingen te paaien, bleken de Republikeinen erg ver te willen gaan. Los van de absurditeit van het plan en de extreem-rechtse zweem die volgens mij rond hangt, (het is immers aan latino's, en Mexicanen in het bijzonder, te danken dat de VS nog een economische groei kennen) was het een foute strategische zet. Latino's zijn immers een niet te negeren minderheid in de VS. Door de bouw van de muur aan te kondigen, spuwde de G.O.P. een deel van haar kiezers in het gezicht.
Zo stemde slechts een kwart van alle latino's voor de Republikeinen, ten opzichte van 40% in 2004. Een verlies van 15%, of bijna 7 miljoen stemmen. Dat kan wel eens cruciaal geweest zijn. Hopelijk ziet men nu af van de bouwen van die muur.

Mindspinner nieuw leven in geblazen

Ik wil even de tijd nemen om mezelf op de vingers te tikken. Komt een beetje shizofreen over, maar dat moet dan maar... Het is niet omdat ik het de afgelopen weken ontieglijk druk heb gehad, dat ik deze blog zomaar moet laten verloederen. Vanaf nu ben ik dan ook van plan om terug op regelmatige basis te bloggen. Gewoon, om af en toe wat stoom af te laten. Een blog kan heel wat met een mens doen, zo bewijst Koen Fillet :)
Zoals ik vorige keer heb gemeld, heb ik het hoofdredacteurschap van TerLoops op mij genomen. Volgende week woensdag moet dat ding - dat mij stilaan elke nacht begint te achtervolgen - online staan. (Het adres voor de toekomstige fans is http://terloops.splinternet.be/). Ik heb zelf het voorwoord van de hoofdredactie geschreven, maar verder ook nog een interview met mijn broer, een opiniestuk over de verkiezingen in Irak (misschien interessant voor de lezers van allesamerika), een recensie over Borat én een over An Inconvenient Truth, en tot slot een verslag van de nieuwe show van Theo Maassen. Om kort te gaan: heel wat hooi op die vork. Maar schrijven is nu eenmaal wat ik graag doe.
Verder heb ik mij ook beziggehouden met de satirische pagina. Daar ben ik misschien nog wel het meest benieuwd naar. Samen met mijn vaste grafica Marian - die ook ons logo ontwierp - heb ik wel wat grappige dingetjes bedacht. Nu maar hopen dat de lezers de flauwe humor weten te smaken!
Tot slot heb ik, samen met co-hoofdredacteur Jan en graficus Stijn, de coördinatie van het hele project moeten doen. Niet eenvoudig, maar volgende woensdag volgt het resultaat.

Where's Kristof

Er zijn meldingen binnen gekomen van woedende menigtes die zich afvragen waar Kristof zit. "Al een maand geen posts meer," titelde een Vlaamse tabloid. In hetzelfde artikel interviews met wanhopige lezers die maar nét geen zelfmoordacties ondernamen.
Voor iedereen een zoektocht à la "where's Waldo" plant te lanceren of - erger nog - ongeregeldheden die doen denken aan de voorsteden van Parijs: alles gaat goed met Kristof. Geen paniek. Slaap op uw beide oren! Ik heb het alleen ontieglijk druk de laatste tijd. Zoals jullie ongetwijfeld nog weten ben ik nog maar eens een jaartje aan het studeren gegaan (na Germaanse talen, een master in American studies én de lerarenopleiding volg ik nu journalistiek aan de Erasmushogeschool in Brussel) en spannende tijden breken aan.
Op korte termijn: Kristof is hoofdredacteur van de webkrant TerLoops. Het eerste nummer zal verschijnen op 15 november. Ik zal jullie - UITERAARD - de link bezorgen van deze journalistieke eye-opener. Naast de algemene co-leiding van het blad neemt kristof ook een aantal schrijfsels voor zijn rekening. Markeer het alvast in uw agenda! 15 november: check TerLoops.
Op langere termijn: in het voorjaar zal ik als stagiair aan de slag gaan bij Zone-magazines (Zone03 voor Antwerpen, 09 voor Gent, 02 voor Brussel). Vandaag ben ik voor de eertse maal naar Asse gereden, om mijn stagecontract te laten tekenen. Een ontspannend ritje zal het niet worden met het viaduct van Vilvoorde op de route, maar een leuke stageplaats is het wél. In de zomer zal ik dan drie maanden stage lopen op de cultuurredactie van De Standaard: dit jaar dus geen grootse reis, of het moet in extremis in het najaar zijn :). Als u in de zomer de initialen KH tegenkomt in de cultuurkatern van De Standaard, dan weet u dat ik het ben.
Aangezien ik behoorlijk wat kleinere opdrachten moet voltooien voor mijn richting, zou het wel eens kunnen dat ik er een aantal op deze blog post. Zo kunnen jullie de rasse schreden mijner vooruitgang steeds blijven volgen.
Om met een emotionele noot te eindigen: Ik heb jullie OOK gemist!

Klik hier voor naaien!

In het après-Dutroux tijdperk wekken sommige dingen/foto's een ietwat ongemakkelijk gevoel op bij de lezer. Mijn teergeliefde vriendin Marijke was aan het surfen op 't internet, op zoek naar een kookcursus (wat ik toejuich, laat dat duidelijk zijn). Ik keek over haar schouder mee, en op volgende website sprong de advertentie voor een naaicursus me in het oog. Ik weet niet wat mijn lezers hiervan denken, ik had het er alvast moeilijk mee!

01 10

01 10. Nul één, één nul. Het lijkt wel computertaal, de meest rationele en universele taal op deze aardbol. Helaas voor Tom Barman en de medeorganisatoren van de 1 oktober concerten, is politiek allesbehalve wetenschap.
Barman noemde zijn initiatief ‘een overdonderend succes’. Als we naar de naakte cijfers kijken moeten we de frontman van dEUS gelijk geven. 105 000 mensen genoten in Antwerpen, Brussel, Gent en Charleroi van gratis optredens door de beau monde van de Belgische culturele scene. Dat is, rekening houdende met het hondenweer, veel volk.
Of Barman erin geslaagd is zijn maatschappelijke boodschap van verdraagzaamheid over te brengen op de Vlaamse bevolking, zal echter pas op zondag 8 oktober blijken. Want laten we wel wezen, hoewel Barman en Co er vooraf op bleven hameren dat het concert vooral vóór, niet tégen iets was, is 01 10 in de eerste plaats in het leven geroepen om het electorale succes van Vlaams Belang te stoppen. Daar had Barman aan moeten denken voor hij een scheldtirade aan het adres van Vlaams Belang afstak op de main stage van Rock Werchter 2006. Toen deed de zanger een weinig verbloemende emotionele oproep ‘tegen extremisme en tegen extreemrechts’.
Ondanks de lauwe reacties vanuit politieke hoek gingen de organisatoren onvermoeibaar door met het plannen van hun initiatief. Onder meer Patrick Janssens, als zittend burgemeester van Antwerpen straks sowieso in de spotlights, zag 01 10 niet graag zijn verkiezingscampagne verstoren. Hij vreest dat de concerten een averechts effect zullen sorteren.
Een veel gehoord antwoord van het muzikantenkorps op de kritiek is: baat het niet, dan schaadt het niet. ‘We spelen toch maar wat muziek, meneer’. Daar is echter lang niet iedereen het mee eens. Het verleden heeft ons namelijk met de regelmaat van de klok duidelijk gemaakt dat Jan Met De Pet stemadvies niet erg weet te appreciëren. De Vlaamse burger laat zich in het stemhokje, achter het rode gordijntje, niet bevelen, hoe graag sommigen dat ook anders zouden willen zien. Een gratis streepje muziek meepikken, dat wel, maar voor wie we stemmen, dat beslissen we toch maar liever zelf, meneer Barman.
Met zijn concerten voedt Barman daarenboven de polarisering binnen de Vlaamse maatschappij. En laat dat nu net koren op de molen zijn van Vlaams Belang, een partij die teert op de grote verdeeldheid in Vlaanderen. Hoe meer hun kiezers worden geviseerd en gestigmatiseerd, des te meer kunnen De Winter en de zijnn zich verontwaardigd voordoen over de onheuse behandeling die hen alweer te beurt valt. Zij spelen al jaren de rol van Calimero in de Wetstraat, en ze zijn er dan ook – il faut qu’on le dise - erg bedreven in. Vlaams Belangers houden van de slachtofferrol, het is hun thuis, hun habitat. En Barman heeft hen, ongewild, een extra troefkaart aangereikt, precies een week voor de verkiezingen.
Zondag zullen we zien of 0110 een goed plan was en Vlaanderen wakker geschud heeft. Ik houd alvast mijn hart vast.

Gemeentepolitiek

Het is donderdagochtend, 10 uur. Gapend en slechtgehumeurd neem ik, zoals elke ochtend, de lift naar de benedenverdieping om de brievenbus te lichten. In de hall zoek ik halfslapend het juiste sleuteltje. Dat durft al eens een minuut te duren, ik heb namelijk een veel te grote sleutelbos. Wanneer het juiste exemplaar eindelijk terecht is en ik het houten deurtje met iets te veel schwung open, valt een stapel folders op mijn rechtervoet. Ik buig me voorover tegen mijn zin en merk op wat ik een korte periode van gelukzaligheid vergeten was: het zijn weer verkiezingen op 8 oktober. Aangezien ik donderdag toch een vrije dag heb, besluit ik alles even door te nemen. Het eerste foldertje dat zich - bij toeval mag ik aannemen - laat lezen, is dat van de partij Lier MM (Meer Mogelijkheden). Daarna volgen de advertenties van Lier Leeft, Lier & Ko, VLD, CD&V/NVA en Vlaams Belang. Na het lezen bekruipt een ongemakkelijk gevoel me.
Pino Chimienti. Ik neem aan dat de naam u niets zegt. Pino Baresi dan? Ook niet? Dat is nochtans een fantastische charmezanger met Italiaanse roots die Vlaanderen overdondert met de ene geweldige meezinger na de andere. Dat wil hijzelf althans graag geloven. En, hoewel zijn muziek niet meteen mijn dada is, de zanger stoort me niet eens. Wat mij irriteert is dat deze man, die ik ervan verdenk niet ontzettend veel kaas te hebben gegeten van politiek, een grote kans maakt om in de Lierse gemeenteraad te sukkelen. De nummer vier van de LMM-lijst, vorige legislatuur goed voor zes zetels, probeert zichzelf te verkopen via de slogan: "alle wegen leiden naar Rome, via Lier". Ben ik de enige die niet meteen de politieke relevantie van deze slagzin kan ontdekken? Neen, Pino boezemt me geen vertrouwen in.
En dan heb ik nog niet over Betty, het gibberende slagersvrouwtje uit Big Brother. Of over Roland Liboton, goeie veldrijder in zijn tijd maar niet meteen de nieuwe DeHaene. Andere politieke
masterminds die dra de Lierse politieke scene zouden kunnen bevolken? Betty Melaerts, Jeanine Helleputte (vrouw van Westerlo-trainer Herman), DJ Wout (van Sylver), Wimmeke Punk (leadzanger van The WolfBanes), Peter Vandevelde (Piet Piraat),...
Allemaal mensen die ik niet meteen het leiderschap over mijn stad zou willen toevertrouwen. Maar wie weet sla ik de bal wel compleet mis, en bewijzen alle Lierse BV's mijn grote ongelijk gedurende de volgende zes jaren.
Het zijn overigens niet alleen de zogenaamde BV's die het bedenkelijke voorrecht hebben het mikpunt van mijn scepsis te zijn. Als ik zie wie van mijn kennissenkring plots op een lijst verschijnt, dan maak ik me ook daar grote bedenkingen bij. Van bepaalde mensen weet ik zeker dat ze niet weten wat het verschil tussen - pakweg - een decreet en een wet is, laat staan dat ik hen in staat zie lid te zijn van een fractie in de gemeenteraad. Ik vermoed dat de meesten onder hen gewoon gebruikt worden als lijstvulsel.
En toch. Hun amateurisme daar gelaten: uit de onsamenhangende folders van de meeste van deze lieden blijkt toch dat ze het goed voorhebben met mijn stad. En wie weet pikken ze snel op wat de politiek van hen vergt, om zo te wegen op het beleid vanuit de gemeenteraad. Dezelfde positieve attitude zien we helaas niet bij de Lierse afdeling van het Vlaams Belang. Deze partij schijnt vergeten te zijn dat het gemeenteraadsverkiezingen zijn, en géén federale. Hun foldertje heeft het immers over partijstandpunten als "het splitsen van België". Is er een Vlaams Belanger in de zaal? Dat hij/zij me dan eens uitlegt wat dit met het gemeenteniveau van doen heeft. De partij weet goed genoeg dat zulke standpunten scoren bij onwetende Vlamingen, ook al hebben ze niets met deze verkiezingen te maken. Het getuigt dan ook van een bedenkelijke ethiek hierop te teren.
Als we dan even overlopen wat de zittende burgemeester en haar medestanders onze stad allemaal hebben aangedaan de laatste jaren - van de verwijdering van de foorkramers, over de geweldig decadente paaseieren op de Grote Markt tot de totaal foute locatie van de parkeergarage - dan is de conclusie dat de politieke spoeling op het eerste zicht wel heel erg dun is in Lier, de enige die ik kan trekken uit het lezen van de verkiezingspropaganda. Maar zoals gezegd: ik hoop dat ik me vergis en dat de nieuwe generatie politici me lik op stuk geeft.
In tussentijd: vergeeft u het mij dat ik de toekomst van mijn mooie stad ietwat somber inzie?

Post-voyagale depressie

We zijn een weekje terug in het land, en kijk: het mooie weer begint te tanen, de dagen beginnen te korten, en de herfst doet haar intrede in het wereldberoemde Lier. Waar we vorige week nog in het zonnige Washington DC toefden en somstijds moesten stoppen voor een ijsje om af te koelen, zitten we nu in miezerige oorden waar een trui geen overbodige luxe is. Kortom: Belgium all the way.
Een week terug. Zeven dagen waarin heel wat acclimatisering van doen was. Hoe je het ook draait of keert: Amerika is in niets te vergelijken met ons Vlaandeenland. Een joekel van een jetlag maakte de aanpassing er ook al niet makkelijker op. In slaap vallen op de vreemdste momenten, de slaap niet kunnen vatten wanneer normale mensen hun hoofden te ruste leggen: frustratie alom.
Terug komen uit The US of A hield vooral een aantal praktische beperkingen in. Zo kan je geen Nederlands meer spreken, ervan uitgaande dat de mensen om je heen je toch niet zullen verstaan. En geloof, dat was niet vanzelfsprekend. In Heathrow had Marijke het al zitten: ze omschreef een man - terecht - als "verschrikkelijk irritant". Hij bleek in Vlaanderen te wonen. Ach, nu weet ie tenminste wat mensen van hem denken.
Ook kunnen we niet meer doen en laten wat we willen. Terug in België staat gelijk aan terug naar de sleur. We hebben beide het academiejaar 2006-2007 aangevat - Marijke het voorlaatste jaar Sociaal Economische Wetenschappen, ikwelf een voorgezette opleiding Journalistiek (op naar mijn vierde diploma) - met een loden gevoel van weemoed. We beseften het vorig weekend nog niet, maar nu begint het ons stilaan te dagen: het zit er onherroepelijk op. Boston, New York, de Bahama's, Miami,... Wie weet of, en wanneer we er ooit terugkeren? En, geloof me trouwe lezer, dat is een moeilijke gedachte om mee om te gaan als de deadlines op je wachten om de hoek, als je onder een paraplu schuilt voor de Belgische regen, als zo stijf als een hark bent van de eerste training, of als je half uitgeslapen in de cafetaria zit van de ErasmusHogeschool te Brussel (zoals nu op dit moment).
Al bij al zijn we, hoewel een fantastische reis was, toch blij dat we terug zijn. Is het niet omwille van het klimaat, of het feit dat we terug de universiteit frequenteren, dan wel omdat we zo hardleers beseffen hoe schitterend onze reis wel was. You never miss the water untill it's gone, zegt het Engelse spreekwoord, and I econd that motion...