De dromer (ode aan Stef Bos)

Dit is een zeer onaf gedichtje in de stijl van de liederen van Stef Bos. Ik weet dat het absoluut not done is in Intellectuaville om deze kleinkunstenaar te adoreren, maar ik doe het toch, nah! Bos slaagt er altijd in een gevoel dat rondzweeft, te vatten in een simpele zin, in simpele taal. Een neo-realist, een romanticus. Een heerlijk tegengewicht voor de post-moderne crap van heden ten dage.

De dromer

Hij sliep en sloop
de wereld uit
denkt niet meer na
wanneer hij weer de ogen sluit

Hier en daar een beeld
misschien
maar nergens een geluid
Hij zucht en gooit
een aantal stenen
door zijn eigen ruit.

Een kind vraagt zacht:
"Doe jij een zakje in mijn duit?"
en lacht
hoewel het doodslot
op hem wacht

Hij snapt het niet
maar da's normaal
In zijn dromen is de onzin
aan de macht

De dromer
heeft zijn dromen opgeborgen
in het kastje naast zijn bed
misschien voor straks
misschien voor morgen
als hij zijn leven heeft verwed