Machismo

Hij zat aan een rond, rood tafeltje aan de rechterzijmuur van zijn stamcafé “Fallstaf” meer appeljenever te drinken dan goed voor hem was. De bartender overwoog al een tijdje hem aan de deur te zetten, maar aangezien de man niet echt voor overlast zorgde en heel wat consumeerde, besloot hij nog even af te wachten.
De klant, die zichzelf H. noemde, keek toe hoe de glazen voor hem veranderden in holle dansers. Een schouwspel van grand écarts en pliérs speelde zich af op een paar tientallen vierkanten decimeters, met hemzelf als enige toeschouwer. Af en toe applaudisseerde hij en bracht opzwepende kreten voort, wat hem bevreemdende blikken van de vaste tooghangers opleverde. Die eikels hielden hem al de hele tijd in de gaten, alsof zij wisten waar ze mee bezig waren. H. gaf de dansers namen zodat hij hen kon aanspreken, zoals je met je kinderen doet. En dit wáren zijn kinderen, ze waren ontstaan uit dezelfde bron die zijn contouren had geschapen. Elke keer hij de verstikkende inhoud uit de doorzichtige klankkasten had weggezogen, had hij er eentje tot leven gebracht. Het aantal was al aangezwollen tot dertien. Een dozijn plus één. Zes plus zeven. Een ongeluksgetal of net niet. Het rekensommetje klopte. Alex was de routinier, nummer één, de ouderdomsdeken, de onbetwiste leider van de groep. Alex had H.’s mood swings van in het begin van de avond meegemaakt. H. had zelfs gesproken met hem en verteld hoe hij zichzelf haatte. Hoe hij niet meer wist wie hij was, door een te veel aan alter ego’s. H. droeg altijd maskers om te verbergen wie hij was en welke geheimen hij met zich meedroeg. De mensen, de massa, de onbekenden in de straat, wisten niets; een eerste indruk is immers een machtig wapen, dodelijk voor de ziel. Soms, als eens hij zeker was van zichzelf, toonde hij zijn ware gelaat - zijn ziel - ter inzage, ter vorming van een mening. Het resultaat was altijd het zelfde. Zij Die Hij Niet Kende gingen er dan met hun messen in tekeer, met een chirurgische precisie, tot hij iemand werd die ze met een gerust gemoed konden haten. Die ontleding boezemde hem telkens weer angst in en verplichtte hem ertoe weer wekenlang als Machismo door het leven te gaan, zijn neven-ik. Zijn zelfzekere medestander, de doorn in het oog van Zij Die Hij Niet Kende.

Dit is een deel van my gang (ontbreken: Koen, Bert, Mieke). Op verscheidene ogenblikken kan u ons vinden in Café Falstaff, Zimmerplein, Lier.