It's the Law!

In Amerika is the Constitution een Heilig Document. Wat in de wet staat wordt nageleefd, daar worden verder geen vragen bij gesteld. Ziehier een bord in New York City:


"Buckle Up New York, It's The Law!" (Doe je gordel om, het is de wet!)
Niet echt een doorslaggevend argument in Belgie (niet waar Koen Van Put? ;))

Nu, Amerika is ook het land van de advocaten en de belachelijke rechtzaken. Bedrijven/particulieren worden voor het stomste aangeklaagd: zo was er een man die een rechtzaak won van een electronica-bedrijf en ettelijke miljoenen dollars opstreek. Wat was er gebeurd? De man was met zijn camper aan het rijden toen hij plots zin kreeg in een kopje thee. Hij zette zijn cruise control op en ging achterin zijn camper thee zetten. Uiteraard crashte het ding - stuurloos! - tegen een boom. Resultaat: camper kapot, man in het ziekenhuis. De man besloot een rechtzaak in te spannen tegen het bedrijf dat het apparaat had gefabriceerd. Hij won omdat nergens in de handleiding stond dat men bij het gebruiken van cruise control het stuurwiel NIET mag verlaten. Only in the US.

Zulke rechtzaken hebben ervoor gezorgd dat Amerika paranoia geworden is. Iedereen probeert zich in te dekken tegen een mogelijke rechtzaak. Overal waar je komt zie je dingen die in het leven geroepen zijn om verantwoordelijkheden te ontlopen. Dit levert hilarische taferelen op. Laatst waren we in een wasserette, en daar zagen we volgende gebruiksaanwijzing die we jullie niet wilden onthouden! Check de eerste regel op deze wasmachine!

Niagara Falls

Since you guys love to follow us: een snelle update.
Vandaag hebben we de Canadese zijde van The Niagara Falls bezocht. Het is allemaal bijzonder toeristisch (inclusief de prijzen), maar het natuurfenomeen blijft adembenemend. Zeker vanop the maid of the mist (een boot die met de passagiers tot aan de voet van de waterval vaart) lijken de falls gigantisch. Later hebben we ook vanop de Skylon Tower een panoramisch zicht van de regio bewonderd. En daarnet hebben we een vuurwerksessie meegepikt om een leuke dag af te sluiten. Wij gaan slapen, maar als jullie morgen opstaan dan kunnen jullie dat doen met volgende leuke foto's.

Deze eerste is er eentje die we gekocht hebben aan het Maid of the mist-standje (totale rip-off ook qua prijs, maar soms mag je daar niet naar kijken/aan denken)

De tweede is er eentje van de Horseshoe Falls

Couchsurfing: tweede host

Hier in Buffalo verblijven we bij Raymond Neil (kortweg Ray). Een 42-jarige zwarte leraar Spaans. Een uitermate geanimeerd persoon die ons overal mee naartoe neemt (zo zijn we een cadeautje gaan kopen voor het huwelijk in Madison, hebben we een nieuwe Amerikaanse GSM gekocht aangezien de onze hier niet schijnt te werken en zijn we Buffalo Wings gaan eten waar men ze voor het eerste serveerde in 1964). Gisteren zijn we naar twee films gaan kijken. Lady in the Water in een gewone bioscoop, en Superman Returns in Imax. Superman die om je heen vliegt in 3D, we kunnen niet wachten tot zoiets in Vlaanderen wordt geintroduceerd: a thrilling experience. Straks zullen we de Niagara Falls bezoeken, morgen waarschijnlijk Fort Niagara. Dinsdagochtend vliegen we dan van Buffalo naar Chicago (de angst slaat me al om de oren!). Opgelet: vanaf Chicago zijn we nog een uur verder verwijderd van Vlaanderen, 7!

Dit is Ray die Marijke helpt bij het spelen van The Entertainer van Joplin


Dit is onze kamer in Buffalo, met een knus (en iets te klein) bed.

United Sates of Greyhound

De reis van Boston naar Buffalo heeft geduurd van half negen 's avonds tot kwart na acht 's morgens. Veel slapen doe je niet op zo'n bus, aangezien er gemiddeld om de de twee uren gestopt wordt, waarna mensen afstappen en anderen weer opstappen.

Als je niet kan slapen, dan ga je uiteraard wat praten of - een andere leuke hobby - mensen-kijken. Wat me daarbij opviel is hoe zo'n Greyhoundbus een mooi beeld schetst van de Amerikaanse maatschappij: elke leeftijd, ethniciteit, ... Allerlei mensen met verschillende sociologische achtergrond zitten samen te wachten tot ze op hun bestemming aankomen. Ruw geschetst waren dit de mensen om ons heen: Achter ons zaten twee Amerikaanse tienermeisje (met bijhorend gegiechel), links achter ons zat een priester van een jaar of vijftig. Links naast ons zat een alternatieve Canadees met Jezusbaard (erg sympathieke mens trouwens) naast een ghetto-rapper met bloemenbos (hij nam de telefoon op met: "What's up my nigga?"). Voor ons zat een verslaafde (met tics en nood aan nicotine en suiker) naast een Turkse immigrant.

Dat kan tellen qua verscheidenheid denk ik zo.

Op weg

Gewoon maar even posten dat we nu vertrekken naar South Station in Boston, om de Greyhoundbus te nemen naar Buffalo, New York. Die busreis zal ongeveer een tiental uren in beslag nemen. De eerste stopplaats van onze reis zit er daarmee onherroepelijk op. Het was een leuke ervaring, mooie stad en erg toffe mensen. Hopelijk valt de rest van de reis evengoed mee!

Commentaren: the sequel

Potverdekke, wat een soep! Een of andere freggel heeft blijkbaar mijn gastenboek van het internet gehaald. Sneu!

Nu, er is een aantal mensen waarvan ik weet dat ze geen lid zijn van blogspot die toch comments hebben gepost (Rachid, Sebastian, Anoek). DUS, Moeke van Marijke en andere probleemgevallen, volgens ons kan je gewoon op comments klikken, je naam achterlaten, en iets posten! ;)

Let the comments roll in, part TWO

gedicht (omdat het al zo lang geleden is)

Zoals gezegd is een ferrytocht niet altijd even interessant. Daar zit je dan, met Marijke slapend op je schoot, omringd door stilte en duisternis terug op weg naar Boston. Dan zit er weinig anders op dan muziek te luisteren en wat kruiswoordpuzzels op te lossen. Tot je in de verte de lichten van Logan International Airport ziet.

Lichten dansen met
elkaar.
Een vuurtoren
verwelkomt
een schip
in een Bostoniaanse nacht
als was het een vriend
die hij
al jarenlang
verwacht.
Een na een
vallen vliegtuigen
als lichtdruppels
uit de lucht
op weg naar nieuwe dromen
of - anders -
voor iets op de vlucht.

27.07 de annalen in

Ik zeg het niet vaak, maar de woordspeling in de titel van deze post vind ik goed gevonden van mezelf. Laat mij de dubbelzinnigheid (ambiguiteit voor zij die eens lekker intellectueel willen doen) ervan even uit de spreekwoordelijke doeken doen.

1) Gisteren gaat de annalen/geschiedenisboeken in omdat het voor ons een fantastische dag was. We zijn naar Cape Cod geweest, hebben er aan het strand in de zon gelegen (en dat voelen we nu nog aan onze schouders en nek), hebben mountainbikes gehuurd en het door "Big Ben" aangeraden seafood tot ons genomen.


2) Daar Provincetown in Cape Cod gekend staat over heel de US als meest homoseksuele stad van het land, is een woord als annalen wel grappig, niet (hahaha,....) ? (om het flauwe grapje goed te maken: een mooie foto van provincetown bij zonsondergang)

Boston Ferry

In het begin is een Ferrytocht leuk. Je hebt mooie landschappen die voor je uitgespreid liggen. Je hebt de Boston skyline. Je hebt de zee. Maar na een tijdje gaat zulks al gauw vervelen, en zoek je naar ontspanning om je heen. Een ruziend koppel is dan qua entertainmentgehalte van het beste dat er is.

Het gesprekje van daarnet had de sfeer van wat een leuke uitstap naar Cape Cod had moeten worden, behoorlijk verziekt. Ze zaten nog steeds op de Fast Ferry die de overtocht in zo'n anderhalfuurtje moest klaren. Op dit moment veinsde hij interesse in een boekje over "fietsen te huur" (hoewel hij, aan zijn lichaamsbouw te zien, nou niet meteen de nieuwe Lance Armstrong was), terwijl zij gekwetst naar de horizon staarde. Het was onschuldig begonnen, een kwartiertje geleden.

"Wat zou het laatste zijn dat je tegen me zou zeggen, moest deze boot kapsijzen," vroeg ze, terwijl ze ongemakkelijk met haar haren speelde. Af en toe bracht ze haar rechterhand naar haar linkeroor alsof ze daar iets hoopte te vinden. Ze zocht naar bevestiging, dat was duidelijk.

Hij was kwaad geworden: "Kapsijzen? F*ck! Je weet dat ik bang ben op schepen, boten, vliegtuigen, zo ongeveer alles... En jij begint over kapsijzen?"

-"Neen, schat, dat bedoel ik niet. Natuurlijk zullen we niet kapsijzen. Zo'n Ferry doet die overtocht duizenden keren op een jaar, maar ik zeg maar, stel je voor dat ..." Ze keek hem onzeker aan, terwijl rondom haar toeristen van over heel de wereld probeerden de Boston skyline op foto vast te leggen. De Ferry zocht dansend zijn weg tussen de golven van een zee die behoorlijk onrustig was vandaag.

- "Hou er toch 'ns over op. Het laatste dat ik zou zeggen? F*ck, weet ik het? Help of zo?" Hij stond recht en wandelde geirriteerd naar de reling van het schip om te kijken of nergens een walvis te bespeuren was in de wijdse Oceaan. Ze volgde hem. Ze had dit soort gesprekken al veel te veel op zijn beloop gelaten.

- "Je moet niet gaan lopen. Het is toch niet alsof ik je vraag om met me te trouwen? Ik wil gewoon weten wat het laatste zou zijn dat je..."

- "Shut the fuck up! Wat denk je daarvan als laatste zin die tegen je zou zeggen!"

En daar sta je dan, als Vlaamse toerist, vlak naast een ruziend toeristenkoppel. Neen, dat gesprekje verziekte de uitstap voor ons compleet.

Commentaren

Hey there Folks! We zijn net terug van een dagje uit naar Gay....euhm... Cape Cod. Daarover morgen (of later) meer. Eerst even snel een praktisch announcementje voor we naar een pub trekken.

Een aantal mensen hebben ons laten weten dat commentaren achterlaten onder de desbetreffende entries onmogelijk is tenzij je zelf lid bent van blogspot (we vonden het al vreemd dat niemand een comment achterliet ;)). Uiteraard moeten jullie niet allemaal massaal lid worden van blogspot, da's teveel moeite. Wat je WEL kan doen, is je commentaren achterlaten op het guestbook dat ik speciaal voor jullie geconstrueerd heb! Daar kan je ons aanmoedigen, afbreken, huilen, juichen, nieuws uit Belgie posten,... whatever you feel like!

Zoek op de rechterzijde van de pagina, onder het archief, en onder het icoontje van "power e-blog" (of iets dergelijks).

Let the comments roll in!

K-tov & Magic

Programma van de reis

Om tot een overzichtelijk schema te komen voor onze bezoeker, zal ik even het programma voor komende dagen uit de doeken doen. Zo kan u zich afvragen: Hoe zou het met Kristof en Marijke zijn op dit moment?

- Morgen trekken we een dag naar Cape Cod, wat een mooi stukje natuur schijnt te zijn. Waarschijnlijk zullen we er een fiets huren, wat zwemmen en seafood eten (op aanraden van Marijkes vader, aan wie ik zal refereren met "Big Ben").

- Vrijdag bezoeken we Harvard / the Boston Tea Party Ship. 's Avonds vertrekken we naar Buffalo/ Niagara Falls

- Zaterdagochtend komen we aan in Buffalo, waar we drie dagen zullen blijven.

Zo! Ik hoop dat u er wat aan heeft.

Quack Quack! / Meuh

Deze post is door The Boston Globe verkozen tot beste dierenpost op het internet van 26.07.06. De journalist noemde deze blog erg geestig, tof en inspirerend. (noot: info meegedeeld op deze blog is niet altijd waar)

1) Ooit van een ducktour gehoord? Neen? Wij ook niet, tot eergisteren.
Met een oud US Army amfibievoertuig zijn we, onder begeleiding van een hilarische gids, Boston ingetrokken. Een stuk van de tour ging over het water, een ander deel over land. Humor werd gemixt met intelligente info (sounds like me, doesn't it :))


2) Op dit moment staat Boston vol met geschilderde koeien. Ze weten het hier niet maar het idee werd ongetwijfeld gestolen in het wereldberoemde land van bier en frieten ("Belgium? Is that one of the -stans, like Turkmenistan or Kurdistan").

Vervolgverhaal

Een snelle berekening (niet meteen mijn sterkste punt, dat zullen mjn leraars wiskunde beamen) leert me dat we gemiddeld een vijfentwintigtal vaste bezoekers hebben per dag. Daar zijn waarschijnlijk moeders, vaders, zusters, broeders en andere familieleden bij. Niet slecht, maar we mikken op meer, ambitieuze inwoners van de bloggosphere die we zijn.

Vergaderingen werden belegd, koppen werden bij elkaar gestoken, brain storming sessies vulden onze reeds erg volle dagen. Ideeen werden gewikt, gewogen, geevalueerd en - vaak - afgevoerd. Uiteindelijk was er 1 geniaal idee dat het heeft gehaald. Volgens ons kan dit niet falen. We verwachten, binnen een aantal weken, dan ook een verdubbeling van het aantal bezoekers op onze blog!

Het idee? Een vervolgverhaal. Briljant eenvoudig, eenvoudigweg briljant. Bezoekers zullen vastgekluisterd blijven aan het scherm om meer te weten te komen... Zijn er ontwikkelingen? Hoe gaat het met het hoofdpersonage? ...

Het onderwerp? Mijn borsthaar. Voorlopig ziet het er niet erg indrukwekkend uit, maar het warme en vochtige klimaat van the USA zal mijn bos waarschijnlijk wierig telen. We houden u op de hoogte. Spannend, niet waar?

Peekesstoemp goes Boston

Om onze hosts te bedanken voor het openstellen van hun woning, huis, stulp ende condo hebben wij (lees: Marijke) voor hen gekookt. Na lang en wijs beraad viel de menukeuze op "peekesstoemp met spekskes". Met angst in de ogen en in het hart, schepten wij om half acht lokale tijd het eerste bord stoemp op. De eerste hap..... en daarna de bevrijdende "it's really good". Triomf! Pure, culinaire triomf! Enkele uren en een onverwachte gast (Erik from Seattle) later waren de ruim vijf kilo(!) stoemp van de aardkorst verdwenen.

Ziehier een appetijtelijke foto van ons culinair meesterwerk. Zij die een kok zoeken voor hun feest, huwelijk of verjaardag, kunnen vanaf 22 september bellen naar 0478 57 ** **.

Edit Marijke - Kristof heeft wel een beetje geholpen, mijn eeuwige dank voor het schillen van de patatten (want ze waren talrijk)

Problem Solved!

Het probleem van het uploaden van de foto's is (hopelijk definitief) de wereld uit. Hieronder kunt u posts bekijken van de voorbije dagen, over flauwvallende Marijkes, Boston bezoekende Belgen, en allerlei andere dolle avonturen waarbij Superman en Jommeke verbleken.

Have Fun!

coming soon!

Na enkele dagen stilte, zouden onze trouwe lezers wel 's kunnen denken dat we hier geen dolle avonturen meer beleven. Niets is minder waar!

(we ervaren enkel kleine problemen met het uploaden van foto's op deze blog )

De verhalen over Marijke die flauwvalt tussen de doden, Kristof die wordt achternagezeten door dolle koeien en ons beiden die de plaatselijke bevolking een indigeste bezorgen met een experimentele pekesstoemp: coming soon...

The Kid in the ToyStore

Voor mezelf, als Amerika-adept, is rondlopen in Boston ongeveer wat de Efteling moet zijn voor kleine kinderen (of Wembley voor voetbalfans, of Parijs voor Romantici, Wallonie voor pedofielen (grapje!): you cath my drift). Allerlei feiten en vertelsels die enkel in geschreven vorm bestonden, komen tot leven. Allerlei tours, landschappen, monumenten, vertellen over The American Revolution, The Boston Tea Party, ... Heerlijk. Marijke en ik proberen zoveel mogelijk te doen/ zien om zo de nerd in ons te voeden met kennis.
We laten u - oh dierbare lezer - gaarne meegenieten van het uitzicht van het observation deck van the Prudential Tower: vlak voor u The John Hancock Building, met er links onder The trinity Church. In de achtergrond ziet u Downtown Boston. Ik zeg het niet vaak, maar op de foto klikken voor een uitvergroting is ditmaal zeker de moeite.

Marijke Wouters' Crazy Boston Fainting Adventures

Maandagmorgen, tijdens een "guided walking tour" is Marijke flauwgevallen van de hitte: van hare sus gedraaid voor vijfentwintig man. Voor mezelf best een beangstigende ervaring, aangezien ik dat nog nooit eerder had gezien. Je vriendin met wijdopengesperde ogen - vreemde geluiden makend - bewusteloos zien liggen (op de pinnen van een hek) zet in ieder geval de prioriteiten in de juiste volgorde voor de rest van de reis ;)
Achteraf konden we er al wat beter om lachen, gingen we terug naar de plek des onheils (toevallig de begraafplaats van Samuel Adams? "Maybe we said something he didn't like") en namen volgende foto.

Couchsurfing: eerste ervaring

Ik realiseerde me net dat ik nog niet aan iedereen heb uitgelegd hoe het komt dat wij een reis van twee maanden kunnen betalen (we krijgen die vraag namelijk vaak!). Nu, dat komt voornamelijk doordat wij bij mensen thuis overnachten via de website www.couchsurfing.com . De voorbije maanden hebben we (lees: Marijke) emails gestuurd naar verschillende mensen op verschillende locaties met de vraag of we bij hen mogen blijven slapen.

Hier in Boston verblijven we bij de broer en schoonzus van de oprichter van de couchsurfing website. We "wonen" in een wijk vlak buiten Boston (waar het op dit ogenblik overigens regenachtig is). Erin en Jesse zijn erg lieve mensen die ons ontzettend goed opgevangen hebben: we zijn al uitgeweest in een technobar waar we veel nieuwe mensen hebben ontmoet, nog een voordeel van couchsurfen.


We mogen in een achterkamertje op een airbed slapen. Best comfortabel eigenlijk. Meer hebben Marijke en ik niet nodig.

When you're in Rome...

When you're in Rome, do as the Romans do. Zo luidt een Engels spreekwoord. Volgens ons gaat dat niet enkel op voor Romeinen, maar ook voor Amerikanen, daarom trokken we vanmorgen naar IHOP (the international House of Pancakes) om te genieten van een typisch Amerikaans pannenkoekenontbijt. Ik nam een foto van de menukaart en van hetgeen ik uiteindelijk bestelde (Five Star Breakfast).

Waarschuwing voor de bezoekers met een zwakke maag; het is een beetje ranzig!

Happy birthday Milan

Aan ons driejarig neefje en tegelijk onze oogappel willen wij bij deze een aantal dingen kwijt die we hem niet persoonlijk kunnen vertellen. Op deze 23ste juli wensen we hem het volgende;
1. Een fantastische verjaardag
2. Zijn eerste lief. OK, drie jaar is jong, maar tegenwoordig gaat alles sowieso sneller dan in mijn tijd. Ik was pas 22 voor ik wist hoe het eraan toeging tussen de bloemetjes en de ooievaar (of was het batman?).
3. Een vlot gebruik van de volgende klanken van de Nederlandse taal: de s, alsook de r en de l.
4. Een leuk eerste schooljaar in het (van hieruit althans) erg verre Engeland. Ik reken erop dat hij de slimste van de klas en de knapste blijkt te zijn. In de voetsporen van zijn nonkel zeg maar ;)
5. Een goede broeder-zuster relatie met Valentina.

En daarom zingen wij hier in den vreemde een liedje; "Milan it's your birthday, happy birthday Milan,....." (naar Michael Jackson in the Simpsons)

Voor de andere bezoekers; een fotootje van Milan wijlens het spelen en ravotten op het bed van zijn nonkel Titu (ik dus).

Backpacking ey...

Om het met Mammy uit Gone with the Wind te zeggen: "a mule?".

Een aantal dingen waaraan je kan merken dat je in the US bent

Soms dommel je in op een vliegtuig. Als je wakker wordt, vergeet je even waar je ook alweer bent. Gelukkig zijn er een aantal opvallende kenmerken waaraan je kan merken dat je in den Amerik bent.

* The American Flag: overal, en laat me herhalen, OVERAL kleuren de Stars and Stripes het straatbeeld.

* TV: nergens ter wereld kan je - tijdens het wachten in de rij voor de douane - rustig naar de televisie kijken. En dan de onderwerpen. We hebben - geen grap - de eerste drie minuten CNN volgende dingen gezien: een achtervolging, een add van een politicus, the crisis in the Middle East.

* De Amerikaanse serieux. Spotten met Amerika is geen goed plan, geloof me. The customs officer is ernstig en lacht niet, al heb je geen lange zwarte baard, tulband en bombbelt.

...

vertrek

Hoewel Marijke en Kristof hun trip naar de VS angstvallig verborgen trachtten te houden voor vrienden, vijanden en pers, zijn enkele papparazzi er toch in geslaagd de jonge Lierse deerne te vereeuwigen op foto. Zichtbaar geschrokken en geflankeerd door bodyguard/schoonmoeder trachtte Marijke (AKA Magic) zich snel uit het zicht der persmuskieten te onttrekken. Naar verluidt zou de schoonheid zich heden ten dage ophouden in Boston.

Morgen is het zover!!!

Zoals de weinig inspirerende titel van dit stukje al doet vermoeden, is het morgen - eindelijk -zover. Wat is zover, hoor ik u in groten getalen vragen. Wel, de lang verwachte, lang op voor hand uitgekiende en geplande, en lang-naar-uitgekeken trektocht door Amerika die Marijke en ik gaan ondernemen. Morgen, zo ongeveer rond deze tijd, zitten wij tweeën in Zaventem te wachten op het vliegtuig dat ons - klievende door de ijle lucht - richting Londen, en later New York zal brengen.
Twee maanden lang zullen wij met de backpack doorheen de US of A trekken. Twee maanden lang zullen wij meer cultuur opsnuiven dan Kate Moss cocaïne. Twee maanden lang zullen wij "supersize me, revisited" beleven. Twee maanden lang zullen wij de meest adembenemende plekjes en steden van de wereld bezoeken. U zult zeggen: dat is mooi, maar wat hebben wij daar aan?
Laat mij u voor zijn en de vinger op de wonde leggen: de emotie jaloezie zal u waarschijnlijk niet vreemd zijn. Máár dat is niet erg, beste lezers. Zoals jullie allen weten is menslievendheid mij immers niet (geheel) vreemd. Om de opborrelende frustraties bij mijn lieftallige lezers en lezeressen te counteren, zal ik op deze pagina columns/ kleine verslagjes / vertelseltjes posten zodat u zich voelt als was u bij ons in Amerika.
Laat mij wel duidelijk stellen dat het hier NIET om een uur-na-uur-vertelling zal gaan, als volgt:
"om zeven uur zijn we opgestaan. Daarna hebben we gegeten. Daarna hebben we gedoucht. Om tien uur hebben we de radio opgezet, ZZzzzzzzz.....".
Neen, om de paar dagen zal ik iets posten dat me/ons geraakt heeft, een anecdote, een verhaaltje, iets dat we kwijtwillen. Adembenemende vertelsels, beloofd! Op een andere site worden dan ook foto's gepost, zodat uw door de televisie uitgedroogde fantasie niet al het werk alleen hoeft te doen.
Ter opfrissing van uw aller brein, volgt hier nogmaals het kaartje van onze route in Bushland. Achtereenvolgens zullen wij bezoeken: Boston, Cape Cod, Niagara Falls, Madison, Chicago, Nashville, Memphis, New Orleans, Florida (rondtrekken met de huurauto), de bahama's (cruise), new York, Philadelphia, Washington.



Jullie kunnen in de "comments" altijd commentaar geven, vragen stellen, opmerkingen geven, of - zo gaat dat toch - lekker spammen. Ook kunnen jullie vreemde eisen stellen. Zo zal ik voor "my main man" Koen een scéne uit Rocky naspelen op de trappen van het Museum of Art in Philadelphia. Moet ik voor jullie met de dolfijnen zwemmen, schildpadden vrijlaten op het strand van Miami, of Southern Bbq eten, let me know.

Rest mij niets anders dan Marijke en mezelf een leuke reis toe te wensen,

It's something unpredictable, but in the end it's right.
I Hope you'll have the time of your life.

Kristof,
Americanaut

ZZ Flop

Materazzi houdt Zidane vast tijdens een stilstaande fase: een moment als zovelen. Zidane mompelt iets, Materazzi zegt iets terug. Dan knapt er iets bij de Franse wereldster. Hij draait zich om en velt de boomlange verdediger met een schandalige kopstoot.

Zizou, ZZ Top, Le Grand Bleu. Geen speler die vlak voor de laatste partij uit zijn carrière zo bewierookt werd in de internationale pers als Zinedine Zidane. Zidane was Frankrijk, Frankrijk was Zidane. Ontelbaar zijn de compilatiefilmpjes op het internet van wonderschone acties van de kale tovenaar. Geen speler die in dit tijdperk de toeschouwers zo verwend heeft als hij. De verwachtingen waren, zo vlak voor de negende juli, dan ook erg hoog gespannen in zijn vaderland, maar ook ver daarbuiten. De Franse nummer tien moest en zou Frankrijk de wereldtitel en zichzelf een apotheose op zijn fantastische loopbaan schenken. Italië was het laatste elftal dat symbolisch door de knieën moest voor het genie.
Aanvankelijk zag het er naar uit dat Zidane zijn plaats tussen de sterren in schoonheid zou gaan claimen. Een strafschop binnenstiften tijdens de finale van het WK: een mooier bewijs van buitenaardse klasse en lef kan iemand niet leveren. Het deed denken aan de fantastische runs van Maradona, de geniale toetsen van Pélé. Ook ondergetekende gaf hem, toen al, een staande ovatie.
Maar dan achtte Marco Materazzi zijn moment gekomen. Materazzi - een 33-jarige beenharde verdediger van Inter Milan - staat in Italië gekend als "De Leeuw", deels omwille van een tatoeage op zijn linkeronderarm, deels omwille van zijn speelstijl. Het is van de legendarische Vinnie Jones geleden dat nog een speler op de Europese velden rondwaarde die van spelers blesseren zo'n kunstig gegeven maakte. De doodschoppen, ellbogen en andere waanzinnige aanslagen van Materazzi op Europa's grootste sterren zijn bijna niet meer te tellen. Inzaghi, Shevsjenko, Sorin,.... Allemaal moesten ze al onder het mes van Marco, die vaker geschorst is dan dat hij speelt.

En toch. Tijdens de finale had Materazzi zich vooral positief getoond. Hij had geprobeerd zijn voetje terug te trekken toen Malouda het Italiaanse strafschopgebied binnendrong, viel op omwille van zijn sobere verdedigende werk aan de zijde van Cannavaro, én scoorde de voor Italianen memorabele gelijkmaker. Niets deed vermoeden dat deze Materazzi de val van een God zou inleiden.

Het was immers een belediging van Materazzi die Zidane door het lint deed gaan. Luttele minuten - letterlijk! - voor het einde van zijn carrière, slaat Zidane het imago stuk dat de pers voor hem heeft opgebouwd: als geïmmigreerde Algerijn was hij het perfecte voorbeeld van inburgering voor de allochtone Franse jeugd. Het feit dat Zidane enkele jaren voordien al smerig op de rug van een Arabier was gaan staan (tijdens Frankrijk - Sadui-Arabië) was netjes onder de mat geveegd, dit alles om hem in het rijtje van grootheden zoals Pélé en Maradonna te duwen (waar hij voetbaltechnisch ook thuishoort). Helaas werkte Zidane zélf niet mee aan dit scenario. Hij "koos ervoor" om Materazzi te vellen met een genadeloze kopstoot.

Als een speler uit de lagere reeksen zijn tegenstrever bedenkt met een kopstoot, kan hij - terecht! - rekenen op een schorsing van verscheidene maanden tot jaren (als hij een recidivist is, zoals Zidane!). Ook zal hij worden uitgespuwd door medespelers en club. Immers, zo'n acties horen niet thuis op een voetbalveld. Zidane zal hetzelfde lot niet ondergaan. Hij zal hoogstens pro forma geschorst worden, en zal niet weggehoond worden door het voetbaluniversum. In tegendeel. Ik voorspel dat Marco Materazzi de zwarte piet zal doorgespeeld krijgen, om Zidane te redden. De pers heeft the Materazzi blame game al in gang gezet.

Mysterie alom: wat heeft de Italiaanse verdediger gezegd? De Engelse Tabloid "The Sun" schakelde liplezers in om Materazzi's precieze woorden te kunnen onderscheiden. Maar eigenlijk hoeven we niet eens te weten wat Materazzi juist gezegd heeft. "Hoerenzoon", "Je zus is een hoer", "terrorist",... Natuurlijk zijn dit wansmakelijke uitroepingen, maar een topspeler als Zidane, die al zo lang meedraait in het internationale voetbalcircuit, heeft zulke beledigingen waarschijnlijk al duizenden keren gehoord. Het is dan ook onbegrijpelijk dat de FIFA een onderzoek instelt tegen het trashtalken - dat stilaan tot de psychologie van het voetbal is gaan horen - van Materazzi. Ook de wereldvoetbaldbond probeert blijkbaar Zidanes status te redden. Hoe anders kan je het feit verklaren dat Zidane tot beste speler van het tornooi werd verkozen, ondanks zijn kopstoot? Zelfs president Chirac koos ervoor om Zidane daags na de finale te complimenteren met zijn prestaties en met geen woord te reppen over het voorval. Hij noemde Zidane zelfs erg hypocriet een genie. Frankrijk wil zijn held niet zomaar opgeven. En - als je ziet hoe de ooit verguisde Maradona op het WK aanbeden werd als een God - gok ik erop dat ook het publiek er waarschijnlijk voor zal kiezen om dit voorval selectief te vergeten.

Of: Hoe Goden Toch Altijd Iets Meer Mogen.